Ik maak als fotograaf niet alleen anderen onbedoeld aan het schrikken tijdens het fotograferen, zoals ik in mijn vorige artikel beschreef. Het komt ook regelmatig voor dat ik zelf aan het schrikken word gemaakt – en dat is zeker niet alleen door mensen.
1 Markering in het zand
In mijn workshops over avond- en nachtfotografiefotografie en ook in het boek dat ik hierover samen met Jeroen Horlings heb geschreven, komt altijd het onderwerp veiligheid kort ter sprake. Ik adviseer bijvoorbeeld om een nieuwe, onbekende locatie altijd eerst bij daglicht te verkennen en niet pas zodra het donker is. Want overdag zie je een kuil of een stuk prikkeldraad meteen. In het donker lig je er voor je het weet middenin.
Het is handig als ik mijn eigen adviezen zelf ook opvolg…
Want in Zwitserland aangekomen laat ik midden in de nacht mijn wekker afgaan. Als het onbewolkt is, wil je daar als fotograaf natuurlijk die fonkelende sterrenhemel en de Melkweg fotograferen. Thuis in Amsterdam krijg ik die Melkweg namelijk nooit te zien. Daar zie je slechts hier en daar een ster, de felste.
Het gaat allemaal prima en een uurtje of twee later ben ik weer terug in het chalet. De volgende dag loop ik terug naar de plek waar ik die nacht ben geweest. Precies waar ik gezeten heb, heeft iemand een lange stok in de grond gestoken. Die had ik er ’s nachts nog uit willen trekken, omdat precies daar het beste standpunt leek te zijn.
Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan en ben ik er ietsjes voor in het gras gaan zitten. Achter mijn statief dat extra laag bij de grond stond opgesteld. Nu het licht is zie ik pas waarom die stok daar staat. Het is precies midden in een enorme mierenhoop waar het krioelt van de grote rode monsters. Had ik daar vannacht dus bijna middenin gezeten met mijn korte broek!
2 Godzilla
Ergens midden in het centrum van Amsterdam sta ik pal langs de rand van een gracht op mijn gemak een aantal nachtfoto’s te maken. Het is een rustige avond. Er zijn amper mensen op de been en het is heerlijk stil. Plotseling schrik ik mij wezenloos. Want er klinkt een hoop kabaal, precies onder mij, onder de kaderand bij het water. Hard gekrijs en een hoop gespetter.
Daar blijkt een gigantische rat van een formaat dat ik alleen uit de meest griezelige boeken van Stephen King ken, achter een meerkoet aan te zitten die er nu als een speer spetterend en fladderend over het water vandoor gaat.
Ik kan die monsterlijke rat extra goed zien, omdat ik altijd een sterke Ledlamp bij mij heb. Advies: schijn ’s avonds liever niet naar het water als je daar kabaal hoort. Je wilt echt niet weten wat daar allemaal leeft… ;-)
3 Mysterieuze zandreep
Aan de kust in Noord Duitsland valt het mij op dat ik steeds een smalle reep strand op mijn nachtfoto’s zie. Terwijl ik toch echt zeker weet dat ik elke keer pal naast de waterlijn sta te fotograferen en het strand expres niet in beeld neem.
Ik ben in Travemünde, waar elke avond een aantal grote veerboten en andere schepen uit de haven vertrekken. Je kunt er eerlijk spelen met lichtstrepen. De schepen varen tergend langzaam de haven uit, waardoor ik regelmatig belichtingen van zes minuten en langer nodig heb om de sporen door het volledige beeld te laten lopen.
Het vreemde is, dat zodra ik niet op het havenhoofd maar op het naastgelegen strand sta, ik dus keer op keer een reepje zand onderin het beeld krijg. De volgende avond besluit ik daarom extra dicht op de kustlijn te gaan staan. Met de statiefpoten nog net op het droge, hooguit af en toe tussen de kabbelende golven. Er is daar amper eb en vloed en ook weinig golfslag.
Daar komt een veerboot op een rustig tempo de haven uitvaren. Altijd weer een imponerend gezicht en geluid, zeker als je er zo dichtbij staat. Plotseling hoor ik ook een ander geluid. Een soort ruizen of ritselen. Het begint zachtjes in de verte en zwelt snel aan naarmate het geluid dichterbij komt. Wat is dat nou weer?
Ik kijk opzij en ontdek een enorme watermassa die uit de richting van het havenhoofd mijn kant op komt rollen. Over de zandbank waarop ik sta. Hè? Zandbank? Stond ik daarnet niet langs de waterlijn? Een deel van de vloedgolf gaat zelfs eerst met een wijde boog achter mij langs en stroomt daarna terug richting de zee.
Het ruizen, dat is dus het geluid van snelstromend water over schelpen en steentjes en uitgedroogd zeewier. In luttele seconden staat het water ineens tot ver boven mijn enkels. Snel pluk ik mijn statief uit de spontaan opgekomen zee en waad ik terug het strand op.
Nu is mij duidelijk waarom ik alsmaar een reepje strand op mijn foto’s zie. Net als bij een Tsunami zorgt het (grote) schip ervoor dat het water zich eerst een stukje terugtrekt de zee in. Een deel komt zelfs droog te liggen. Dus hoe dicht ik ook op de kustlijn ga staan, er is altijd een strook strand op mijn foto’s te zien. Daarna komt die watermassa in één klap weer terug. Vanavond is het effect blijkbaar extra sterk, geen idee waarom, want dit heb ik op alle eerdere avonden nog niet meegemaakt.
4 Op avontuur
De vierde keer dat ik behoorlijk aan het schrikken ben gemaakt is een waar avontuur. Vandaar dat ik er een extra artikel van heb gemaakt dat binnenkort online komt.
