Geplaatst op

Column: Vliegen

Mijn handen zijn schraal en er verschijnen kloofjes. Helaas is de pot met handencrème leeg. Dus snel even langs de drogist voor een nieuwe pot uiercrème. En nee, dat is geen spelfout. Uiercrème, en geen uiencrème.

Ik kan er ook niets aan doen. De enige zalf die goed werkt, bij mij althans, is uiercrème van Bogena. Inderdaad, het merk dat ook spulletjes levert voor dieren. Voor de liefhebber: er bestaan zelfs twee soorten uiercrème. De gewone (witte crème) die ik altijd gebruik, en eentje (oranje/gelige en lijkt op vaseline) die bescherming biedt tegen weersinvloeden zoals regen, wind, sterke zonnestraling en die tevens vliegwerend is.

Na de drogist gaan we vliegensvlug en met ingevette handjes door naar het reisbureau.

Gedrieën stormen wij naar binnen en nemen plaats. Laura (6) achter de Lego, Elvira en ik bij de folders. De vrouw achter de balie vraagt waar wij naartoe willen. Wij hebben weinig eisen en ik kan het dan ook lekker kort samenvatten: Zwitserland, Berner Oberland, omgeving Grindelwald, in Interlaken of Brienz om precies te zijn. Een chalet of een appartement. Kindvriendelijk en rustig gelegen. Met een zwembad in de buurt. Vooral géén camping.

O ja, en huisdiervrij, in de betekenis dat er absoluut géén huisdier in de accommodatie mag hebben gelogeerd, want Elvira is allergisch voor dieren. Elk dier. Van harige spin tot gup. ‘Ach, nu maakt u het wel heel moeilijk,’ verzucht de mevrouw. ‘U heeft last van astma,’ zegt ze met een bezorgd gezicht. ‘Dan moet u vooral niet naar Zwitserland gaan, het stikt daar van de koeien!’

Verbaasd open ik mijn mond: ‘Als ik Osdorp uitrijd richting de weilanden kom ik ook…’

‘Eerst dat hele stuk rijden en dan gelijk ziek worden,’ onderbreekt ze mijn verweer. ‘Stel u voor, een klein fabriekje, een musje op de balkonreling, dat kan ècht niet met uw ziekte.’

‘Nou, zo dramatisch is het ook weer niet,’ stamel ik.

‘U moet de schone lucht in. Noorwegen. IJsland. De Noordpool. De maan.’

‘We zijn wel vaker in Zwitserland gew…’

Met nietsziende ogen schudt ze haar hoofd. ‘Uw situatie vraagt om specialistische, georganiseerde reizen. Die heb ik helaas niet. Uw doelgroep heeft te specifieke eisen.’

In gedachten doemt het beeld op van de Henri Dunant. Zou dat wel kunnen, ondanks een allergie? Desnoods als het in een dok ligt, want dan is er minder deining, en vooral ook veel minder water. Of nog beter, de Henri Dunant ergens binnen, op stutten in een grote loods, met een poster van de oceaan achter de patrijspoort. Of gewoon thuis een poster van die boot aan de muur hangen? Zal ik meteen een rollator voor Elvira kopen, of is een rolstoel beter? Zuurstof­flessen moeten er natuurlijk ook komen.

Moeizaam begeleid ik Elvira naar de uitgang. Laura houdt de deur voor ons open. Plotseling valt mij op hoe zwaar ernstig zieken zoals wij het hebben. En ook dat de eerst zo bezorgd lijkende mevrouw niet eens de deur voor ons openhoudt, of een taxi laat voorrijden of ambulance belt.

Zwitserland. We zullen er hoe dan ook komen. Maar wel via een ander reisbureau.

Op weg naar de auto duw ik Elvira plotseling een andere richting uit. Opnieuw naar de drogist. Zwitserland, koeien… Laat ik toch die vliegwerende uierzalf maar nemen.

Update: Exact twintig jaar later (februari 2024!) ontdek ik pas dat wat ik gebruik uiercrème is en die andere blijkt uierzalf te zijn. Weer wat geleerd ;-)