Auteur: Kees Krick

Als ik een tijdmachine had, kon ik in het verleden inslaan wat toen goedkoop was en nu duur is. Wat een geld zou ik dan besparen. Of beter nog, ik zou naar het verleden brengen wat nu belachelijk goedkoop is en toen onbetaalbaar was of nog helemaal niet bestond.

Koop een apparaat in de winkel, ga naar internet en voorzie het van nieuwe functionaliteit, zonder er een cent extra voor te betalen. Het kan tegenwoordig! Enorm handig, toch?

Een lange rit met de auto. Om Laura (6) een plezier te doen nemen we haar nieuwste CD mee. Ik start de motor. De CD schuift de speler in. Langzaam rijd ik de straat uit. Op wat motorgeronk en ongeduldige vragen van Laura na, blijft het angstaanjagend stil in de auto.

Gesputter. Getik. Een harde klik. De speler spuugt de CD weer uit. Elvira trekt een mouw over haar vingertoppen en poetst tot het schijfje meer glimt dan ooit. Een herkansing. Er klinkt geratel. Getik. Opnieuw komt de CD naar buiten. Er begint mij iets te dagen. Ik had het kort geleden namelijk ook, met een van mijn eigen CD’s. Het is de schijvendictator!

Vandaag krijg ik ongewoon veel digitale post. Vrolijke post zelfs. Met onderwerpen als “Hi!” en berichtteksten als “Can you test this program for me?” Nou, laten we dat maar niet doen. Want zeker weten dat er een geniepig virus in deze berichten zit. Andere berichten wekken dan weer de indruk waarschuwingen te zijn: “U bent besmet!” roepen ze. O? Nou, ga daar maar niet van uit.

Met het hoofd in de nek sta ik te genieten van de sterrenhemel. Het is de tijd van de Perseïden, een meteorietenzwerm die elk najaar te zien is. Af en toe licht een dunne streep op, zo kort, dat je het eigenlijk pas ziet zodra het alweer voorbij is. En dan opeens is er iets heel anders. Een voorwerp dat op hoge snelheid over mijn hoofd vliegt. Felle lampen, in een perfecte driehoek gerangschikt en ik hoor een zoemend geluid.

Het is het najaar van 1989 en hoewel ik het voor mezelf probeer te ontkennen, zie ik voor het eerst in mijn leven een UFO. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Een dreun alsof een stormram tegen de voordeur klapt. Ik vlieg bijna tegen het plafond. Laura (6) vliegt naar de deur. Wat een rumoerige buren hebben wij toch!

Een mevrouw staart naar dozen gevuld met wastabletten. Net als ik haar wil passeren ziet ze mij aankomen, waarop ze razendsnel haar rollator voor mijn voeten werpt en zo de doorgang volledig blokkeert. Dat is een nogal smal pad tussen rekken met diepvriesproducten. We zijn vlakbij de kassa en ze schiet maar niet op. Dat heb ik weer. Tektonische platen gaan nog sneller.

Laura leest Chinees. Ik was verbaasd toen ze het zei, wilde het eerst ook niet geloven en toch is het waar. Knap hoor. Zes jaar nog maar en mijn dochter leest al Chinees.

‘Mamma heeft iets leuks voor je gekocht!’ Verwachtingsvol kijkt Laura naar de enveloppe die we haar voorhouden. Haar ogen glimmen. “Een cadeautje! Ticketbox,” staat er op. Leg dat maar eens uit aan een kind van zes. Een harmonica van kaartjes komt eruit tevoorschijn. Een rits van drie kaartjes.