Auteur: Kees Krick

‘Goedenavond meneer. Heeft u onze formulieren ontvangen en heeft u ze kunnen invullen?’ Daar sta ik dan. Telefoon in de ene hand, bundeltje verscheurde papieren in de andere.

Het team neemt plaats in de commandoruimte. Er wordt instemmend geknikt. We zien vastberaden gezichten. Er worden besluiten genomen, commando´s gegeven. Op de achtergrond komen machtige legers in beweging en ontwikkelt zich een veldslag: oprukkende legers en afgerukte lichaamsdelen.

We hebben het hier over Time Commander, een BBC-programma waarin een groep jonge mensen duizenden jaren oude veldslagen naspeelt en tactieken bedenkt. Soldaten gewapend met speren en zwaarden werpen zich op elkaar, hakken en steken op elkaar in. Een ouderwetse veldslag. Man tegen man. Met honderden tegelijk. De infanterie wordt ingezet. Elitetroepen worden achter de hand gehouden. Overal vallen mannen. Die simulaties zijn angstaanjagend echt tegenwoordig. Het is wel de BBC: afgehakte ledematen en hoofden blijven netjes uit beeld.

Een hoofd dat op knappen staat. Een neus als een kraan zonder leertje. Kaken en botten die met een vijl en een grof getande zaag lijken te worden bewerkt. Ik gooi er nog maar een pilletje in en duik het bed in.

De telefoon gaat – zelfs een ziek mens kan een bereikbaar mens zijn – en ik schrik wakker. De garage. Wie de reparatie van de schade aan de auto betaalt. Langzaam dringen de woorden, sommige achterstevoren of op zijn kant, door tot mijn met schurend zand gevulde brein. De tegenpartij, die met die fiets, mag ik hopen? Na wat heen en weer gesteggel worden we het eens over waar de rekening heengaat. Ik vind alles best, zolang maar niet naar mij.

Het is klaar. De extra etage staat erop. Zomaar ineens is er een extra trap naar een plek waar je voorheen in regen en wind stond. Dak is veranderd in vloer. Twee nieuwe kamers, met veel extra ruimte waar wij hard aan toe zijn. Al vanaf de start van de bouw is het voor de buurt meer dan duidelijk, of althans, dat denkt men. Want Laura (6), dat arme meisje, is enig kind en zie: het huis wordt uitgebreid. Daar moet een reden voor zijn, knipoog, knipoog, ondeugende blikken. Hoe harder ik ontken, hoe meer de buren ervan overtuigd zijn dat er een baby op komst is.

Grijs, donker, koud en kil. Kraag omhoog en de handen diep in de zakken. De bomen zijn bijna kaal, overal zijn opgehoopte bladeren op straat te zien. De zachte klanken van Enya strelen mijn oren. Ik loop met stevige passen en zie dat ze bij het bruggetje al op mij staat te wachten.

Koptelefoon op, opnameknop van het cassettedeck op scherp en ondertussen héél goed luisteren wie er de trap opkomt en over de gang loopt. Zo ging dat althans vroeger. In mijn jonge jaren luisterde ik namelijk ’s avonds terwijl ik allang op bed hoorde te liggen stiekem naar de LP-show, de voorloper van – je raadt het al – de CD-show.

Een clubje jongelui hangt ’s avonds rond bij onze auto. Gejoel, geduw, grote monden en stoere verhalen. Zoiets loopt niet zelden uit in rottigheid die iemand buiten dat clubje veel geld kost. Mij bijvoorbeeld. Reden te meer om even een oogje in het zeil te houden. Alsof ik helderziend ben, zet een jochie juist op dat moment zijn fiets met zwaar beladen krantentassen op de zijstandaard. Pal naast mijn auto. Nu heb ik nogal nare ervaringen met een krantenbezorger die mijn auto als fietsenrek heeft gebruik (zie column Fietsenrek). Mijn hand is dan ook al op weg naar de deurklink om te waarschuwen dat beter niet te doen, maar het kwaad is al geschied.