Auteur: Kees Krick

Ik jaag een e-mail door het modem, buk om iets van de vloer te pakken en meteen hoor ik de vertrouwde klik van de computer die zich uitschakelt, gevolgd door het langzaam tot rust komen van ventilatoren en harddisks. Alleen kan ik mij niet herinneren dat ik daar opdracht toe heb gegeven. Verbaasd richt ik mij op. Ook op het dak hoor ik zware machines een voor een stilvallen. Daarna is het doodstil. Zo stil dat ik water hoor lopen. Eh, water?

We maken een ritje met de auto. Alle rode auto´s worden geteld. De blauwe zijn al aan de beurt geweest. “Waar gaan we naartoe? Zijn we er al? Ik kan al zonder kinderzitje. Mag ik nog een snoepje? Kijk daar rijdt een politie. Ik ben gestoken door een mug. Eén, twee, v… Een, twee, drie, pappa, ik heb zes bulten. Dat is van een vrouwtjesmug. Die heeft me flink te pakken gehad, zeg! Mannetjesmuggen steken niet, hè pappa. Zijn we er al?”

Als ik aan Zeeland denk, denk ik aan Westkapelle. Een klein plaatsje aan het einde van de wereld, verstopt achter een immense dijk. Het ligt niet in Zeeland, het ís ZeeLand. Letterlijk. Zee grenzend aan land, land grenzend aan zee. Aan zeezijde slaan manshoge golven met geweld tegen de verharde dijk te pletter, aan landzijde liggen dakpannendaken glimmend in het zonlicht, diep onder diezelfde dijk, veilig en beschut tegen water en wind. Helaas niet tegen bommen, want in de tweede wereldoorlog is de dijk door onze bevrijders gebombardeerd in een poging Walcheren te laten overstromen.

Maxima en Willem-Alexander (en aanhang), hartelijk gefeliciteerd! Reken maar dat het dragen van dit grote geheim de afgelopen maanden bitter moeilijk was voor jullie. Met al die zeurende, leurende, spiedende en rondneuzende paparazzi, roddelaars en andere ‘geïnteresseerden’ die als strontvliegen om jullie heen cirkelden. Om nog maar te zwijgen van de misselijkmakende verzinsels als “hormoonkuur mislukt, ligt het dan toch aan Willem-Alexander?” Daarom alvast een opsomming van de bagger die de komende tijd mogelijk over jullie en ons zal worden uitgestort. Gewoon ter voorbereiding.

Een dilemma. Stel, je darmen moeten ontlucht worden. Je bent net door de drukke hal van een gebouw gelopen, gaat met de lift op weg naar de vijfde etage en je weet, daarboven wacht iemand op je. Je gaat solliciteren en er is geen tijd meer om een wc op te zoeken. Wat doe je, hou je het op, of laat je het gaan?

Vijf jaar ben je nu, Laura. Vijf-en-een-half zoals je zo verwijtend kan zeggen. Een hele meid al en hoewel ik er niet continu bij stilsta, weet ik dat het onvermijdelijk is dat ik je kwijtraak.

Beweer lang genoeg en met veel overtuiging dat gras blauw is en je wordt nog geloofd ook…

Al vijftien dagen lang, op elke zender en in elk programma, door talrijke nieuwslezers en bosjes verslaggevers, hoor ik iets verkondigd worden waarvan ik denk: Hè? Wat zegt ‘ie nou?

Een columnist heeft een mening die hij of zij graag en nadrukkelijk uitdraagt en gelukkig mag je als columnist veel dingen zeggen zonder meteen een proces aan je broek te krijgen. Toch is niets zo groot als de bek van de beginnende columnist.