Geplaatst op door

Column: Historische ramp

Amper bekomen van de ene bedreiging, hangt ons alweer een nieuwe bedreiging boven het hoofd. De inkt van mijn column Keihard is nog niet droog, of een nieuwe steen van een halve kilometer groot komt onze kant op. Rond de tijd dat je dit leest scheert hij langs de aarde. Dat hoop ik althans. Op achttien augustus is hij met een verrekijker te zien. Verandert hij van koers, dan kun je de verrekijker thuis laten en je handen eraan warmen – of branden.

Maar nee, die ramp bedoel ik niet. Dat is nog maar een kleintje vergeleken met de échte ramp. De geschiedkundige ramp die ons te wachten staat. Ik zal het voorzichtig uitleggen, zodat je niet meteen volschiet. Meneer Russell Roberts van het Britse National Museum of Photography heeft iets verschrikkelijks ontdekt. En dat is?

Verder lezen Column: Historische ramp
Geplaatst op door

Column: Duur door kopie

CD’s, DVD’s en soms ook videobanden worden tegen belachelijk hoge prijzen aangeboden. Als excuus wordt winstderving door illegaal kopiëren aangevoerd. Het lijkt wel een oneindige lus: vanwege de hoge prijs maken veel mensen liever een kopietje en vanwege het kopiëren worden de prijzen hoog gehouden.

Een slimmerik heeft bedacht CD’s speciaal voor audio op de markt te brengen. Die zijn een stuk duurder dan gewone opneembare CD’s en doordat veel mensen het cassettetijdperk nog hebben meegemaakt, tuint men hier massaal in.

Verder lezen Column: Duur door kopie
Geplaatst op door

Column: Maaiveld

Het is altijd weer stressen, die laatste week voor de vakantie. Zwemmen in een stroomversnelling. Er tegenin, wel te verstaan. Ach, de vakantie biedt genoeg ruimte voor rust, stilte en ontspanning.

Ik bekijk de wirwar aan papieren op mijn bureau. Wat niet kan wachten rond ik af. Precies op het moment dat ik naar huis wil gaan, begint er van alles fout te gaan. Ineens blijkt iedereen mij nodig te hebben voor dingen waarvan ik het bestaan niet eens wist. Zo wordt de laatste werkdag toch nog hectisch.

Verder lezen Column: Maaiveld
Geplaatst op door

Column: Keihard

Er is er weer eentje onderweg. Ditmaal gaat het om een brok steen van twee kilometer lang die de liefkozende naam 2002NT7 draagt. Het gevaarte dreigt met zelfmoord en de datum van de inslag is ook al bekend: 1 februari 2019.

Er is een tijd geweest dat jaartallen die met een twee beginnen enorm ver in de toekomst leken. Alleen in SF-boeken werden ze al heel lang en veelvuldig gebruikt. Juist omdat het zo ver weg klonk natuurlijk. Maar inmiddels blijken die jaartallen ineens angstaanjagend dichtbij te zijn, nu we de magische 2000-mijlpaal ruim gepasseerd zijn.

Want over een luttele zeventien jaar, in 2019, kan de wereld vergaan.

Verder lezen Column: Keihard
Geplaatst op door

Column: Pakje

Het is woensdagmiddag rond half vijf. Het begint al aardig donker te worden. Dat heb je, nu de wintertijd weer is ingegaan. Ik tuur door de voorruit. Regen slaat tegen het glas te pletter en gutst in grote stromen over de weg. Blaadjes worden van bomen gerukt en blijven op de voorruit vastplakken. De zijruitjes beginnen te beslaan. Jawel, ik ben de dombo die jaren geleden een auto zonder airco heeft gekocht. Dus: blower een paar standjes hoger, luchtstroom recht op de ruiten richten en de verwarming op maximaal.

Verder lezen Column: Pakje
Geplaatst op door

Column: Pieper

Ik stap uit de metro en werk mij via de overvolle trap naar beneden, terwijl een indringend gepiep steeds luider wordt. Brandalarm! In de hal kijk ik nerveus om mij heen. Nergens is rook te zien, laat staan vlammen. Nog niet althans.

Onder dit metrostation bevinden zich een paar winkeltjes die efficiënt zijn weggewerkt in het talud. Gezien het drukke tijdstip lopen en staan overal plukjes mensen, al dan niet met een telefoon in de hand. Ik ontwaar zelfs twee mensen die mét elkaar praten, een zeldzaamheid. Niemand lijkt het alleen te horen. Die niet-te-negeren-en-o-zo-irritante-pieptoon-die-overduidelijk-van-een-brandalarm-afkomstig-is. Niemand. Behalve ik.

Verder lezen Column: Pieper
Geplaatst op door

Column: Geduld

Het is rond twaalf uur als ik enkele boterhammen uit de diepvries haal en op het rooster in de magnetron leg. Het apparaat begint te zoemen en de bevroren sneetjes draaien vrolijk rond. Ze worden vanaf boven beschenen alsof ze zich op een podium bevinden. ‘Wil je smeerkaas of wil je worst op je brood?’ vraag ik het éénkoppige publiek van tweeëneenhalf jaar dat op een stoel naast het aanrecht op mij staat te wachten. Zo kan ze alles overzien.

‘Of worstje?’ antwoord ze op vragende toon. Ik leg Laura uit dat ze moet kiezen. Het is namelijk een vraag en het idee is dat je moet kiezen uit de twee mogelijkheden: ze kan smeerkaas op haar brood krijgen, òf gekookte worst. ‘Snap je?’ vraag ik haar na mijn uitvoerige uitleg. Laura knikt met een wijze blik. Goed dan, daar gaat ‘ie weer: ‘Wil je smeerkaas, of wil je worst?’ Ze kijkt me vrolijk aan en zegt: ‘Of worstje?’

Verder lezen Column: Geduld