Slechts heel af en toe maak ik mee dat iemands ogen groot worden van ontzetting. De laatste keer, inmiddels alweer meer dan een jaar geleden, was toen kennissen die bij ons op bezoek waren ontdekten dat Laura zelf de stereo mocht bedienen.
Verder lezen Column: GevarenzoneColumn: Winkeldiefstal
Vaak heb ik mij betrapt gevoeld, als ik besluiteloos tussen de rekken met koopwaar in een winkel liep te scharrelen, aandachtig de omschrijvingen op alle zijden van een verpakking stond te lezen, of een doosje openmaakte om te kijken of de inhoud wel compleet was.
Verder lezen Column: WinkeldiefstalColumn: Geduld
Het is rond twaalf uur als ik enkele boterhammen uit de diepvries haal en op het rooster in de magnetron leg. Het apparaat begint te zoemen en de bevroren sneetjes draaien vrolijk rond. Ze worden vanaf boven beschenen alsof ze zich op een podium bevinden. ‘Wil je smeerkaas of wil je worst op je brood?’ vraag ik het éénkoppige publiek van tweeëneenhalf jaar dat op een stoel naast het aanrecht op mij staat te wachten. Zo kan ze alles overzien.
‘Of worstje?’ antwoord ze op vragende toon. Ik leg Laura uit dat ze moet kiezen. Het is namelijk een vraag en het idee is dat je moet kiezen uit de twee mogelijkheden: ze kan smeerkaas op haar brood krijgen, òf gekookte worst. ‘Snap je?’ vraag ik haar na mijn uitvoerige uitleg. Laura knikt met een wijze blik. Goed dan, daar gaat ‘ie weer: ‘Wil je smeerkaas, of wil je worst?’ Ze kijkt me vrolijk aan en zegt: ‘Of worstje?’
Verder lezen Column: GeduldColumn: Leedvermaak
Aan het terrastafeltje naast mij wordt hard gelachen. Ik kijk verbaasd die richting uit en zie een man zitten die met kleine pretoogjes naar het schermpje van zijn mobiele telefoon zit te turen. De man kijkt op en ziet dat ik hem vragend zit aan te kijken.
Verder lezen Column: LeedvermaakColumn: Paparazzi
Zondagmiddag en mooi weer. We passeren het eerste hekje dat geduldig door een jongetje wordt opengehouden. Daarna laat ik mijn dochtertje los, zodat ik het tweede houten hekje kan openhouden en mijn vrouw en dochtertje heelhuids de “dierensluis” of misschien wel “kindersluis” uit kunnen lopen. Enkele momenten kijk ik nauwlettend waar de kleine allemaal naartoe hobbelt, tot ik redelijk overtuigd ben dat ze hier veilig zelfstandig haar gang kan gaan.
Verder lezen Column: PaparazziColumn: Stilte voor de storm
Het is heerlijk stil zo vroeg op de morgen. Of laat ik het zo zeggen: er zijn alleen gewenste geluiden. Het is zaterdag en krap acht uur. De laatste schapenwolken drijven langzaam weg en de zon die nog maar zo kort op is begint op mijn gezicht te schijnen. Het voelt al heerlijk warm aan.
Verder lezen Column: Stilte voor de stormColumn: Praatziek
De voordeur valt achter mij in het slot en ik sta even stil. Er heerst een serene rust op straat zo vroeg op de morgen. Geen geluid van mensen, auto’s, of brommers. Windstilte en alleen het vrolijke gezang van onzichtbare vogels.
Ik begin te lopen. Eerst heel rustig, maar met elke pas die ik zet voer ik het tempo een beetje op, tot ik nog net niet snellopend de straat doorklief. Zo vroeg opgestaan en mij dan toch nog moeten haasten om de tram niet te missen. Ik heb thuis te veel lopen treuzelen.
Verder lezen Column: PraatziekColumn: Merken loos
In mijn laatste twee columns heb ik het gehad over de woekerprijs die we betalen voor een beetje gemak (“De schone vaat”) en over trucs die in de reclamewereld worden gebruikt (“Zeepbel”). Voordat ik het onderwerp (misschien definitief, maar dat kan ik niet beloven) laat rusten, het moet geen stokpaardje worden, volgt hier nog een toegift.
Verder lezen Column: Merken loos
