Categorie: column

Onze wijk wordt overspoeld door hobbyisten. Ze vormen een hecht clubje en om dat te benadrukken, stemmen ze hun kleding op elkaar af. Je pikt ze er zo tussenuit. Ook duwen ze eenzelfde soort karretje voor zich uit. Een rollator, maar dan eentje met fietstassen erop gemonteerd. Het zou zomaar het beste idee van Nederland kunnen zijn, maar ik heb het uiteraard gewoon over de postbezorgers van TNT.

De driejarige peuter Laurens wil met zijn driewieler naar opa en oma in Zuid Limburg rijden. In zijn eentje. Zijn vader heeft hier niets op tegen. Sterker nog, hij steunt zijn zoon in dat voornemen. ‘Mijn zoon is volwassener dan een gewone peuter van die leeftijd,’ vertelt de vader vol trots. ‘Altijd al zo geweest. Hij is het ook gewend om te rijden. Zo hobbelt hij regelmatig een rondje door het dorp en pas is hij nog helemaal naar school gereden. Dan praat je toch al gauw over een paar honderd meter. Dat doen zijn leeftijdgenoten hem echt niet na.’

Begin dit jaar is een meisje van elf erg geschrokken omdat ze een sms kreeg. Het tekstberichtje is ongevraagd naar haar gestuurd door een man die ze niet kent. Hij vraagt haar daarin of ze hem wil helpen met een probleem waar hij erg mee zit. Gaat het hier om de beruchte ‘neem geen snoepjes aan van een vreemde man’ waar ouders hun kinderen zo voor waarschuwen? Welnee, het is oom Agent die informeert of ze toevallig iets heeft gezien op de dag dat… dat een man op straat werd vermoord.

Een gestolen navigatiesysteem kan voor veel ellende zorgen. Niet zelden staat de dief je huis al leeg te halen, nog voordat je ontdekt dat je auto vol glas ligt. Hij hoeft alleen maar ‘navigeer naar huis’ te kiezen, en omdat hij weet dat jij eerst langs Carglass en het politiebureau rijdt, hoeft hij zich niet te haasten. Je bent letterlijk ver van huis.

Je kent ze vast wel. De blinkende auto’s met bumpers die bijna het asfalt schampen en een lak die dagelijks verwend wordt met poetskatoen. Achter het stuur een jonge vent, eigenlijk nog een knul, met een zwaard boven het hoofd. Van Damocles wel te verstaan, vanwege het ‘verzwaard puntensysteem’. Verder een donkere zonnebril op de neus, moet ook wel, achter al dat getinte glas. maar weer wel met de zijraampjes open, alsof je anders als omstander de dreunende bassen niet hoort…

Wegens ‘overcompleet’ bied ik mijn onzichtbare vriend te koop aan. Hij is zo goed als nieuw, erg weinig gebruikt en ziet er nog heel goed uit. Zoals je op de foto kunt zien is het een echte, originele, onzichtbare vriend en geen namaak. Er zit zelfs geen enkele krasje op.

Vroeger kwam je wel eens iemand tegen die hele gesprekken hield met zichzelf. Iemand die een vraag stelde en meteen ook het antwoord gaf. Een antwoord dat meestal nog vreemder en onbegrijpelijker was dan de vraag zelf. Die persoon was niet helemaal goed bij zijn hoofd, wist je dan.

Een collega maakt aanstalten om naar huis te gaan, als hij ineens een gesmoorde kreet slaakt. ‘Weer te laat!’ roept hij uit, terwijl hij op zijn scherm tuurt. ‘Het is helemaal rood!’ Snel klik ik een linkje aan en zeg vol verbazing: ‘Niets aan de hand hoor, geen rood te zien, geen vuiltje aan de lucht.’

De gesprekken die kinderen voeren worden met de dag vreemder. Neem mijn dochter. Met haar acht jaar geeft ze aan geen enkel probleem te hebben met het afbreken van een zwangerschap. En terwijl ze het woord abortus niet eens kent, blijkt ze het inmiddels wel regelmatig in praktijk te brengen. Met een satéprikker!