Het is weer zover, Sinterklaas is in het land! Vandaag al wordt hij welkom geheten in Osdorp, zelfs nog voordat hij in het centrum is aangekomen. Deze wetenswaardigheid wordt er met de nodige trots bij verteld. Allicht denk ik, want anders komt er geen hond kijken in deze buitenwijk.
Net als vorig jaar zijn wij bij deze plechtigheid aanwezig. De jaren ervoor gingen we niet, toen was Laura nog te jong om het te beseffen. Nu weet ze maar al te goed wat het betekent: schoentje zetten, liedjes zingen, cadeautjes krijgen en veel, heel veel snoepen.
Laura zit op mijn nek. We staan in een menigte uitzinnige kinderen en hun ouders. Na het welkomstwoord krijgen enkele kinderen een prijs. Een prijs voor de mooiste kleurplaat. Kleurplaat? Ja, die heeft in het plaatselijke krantje gestaan. Oops, dat hebben we even gemist.
De naam van een jongetje van acht jaar wordt genoemd. Speurende blikken vanaf het podium. De naam wordt opnieuw genoemd, nu iets harder en nadrukkelijker. Geen reactie.
Even flitst een briljant plan door mijn hoofd. “Laura, je heet nu even Wouter en bent acht jaar.” Maar al snel laat ik het plan om mij naar voren te worstelen maar weer varen. Laten we volgend jaar maar beter opletten en zelf een kleurplaat insturen.
De aanblik van Sinterklaas op het kleine podium doet bij mij een herinnering herleven. Aan die keer tijdens mijn kleuterjaren dat Sinterklaas langskwam op de kleuterschool. We zaten allemaal bij elkaar, helemaal vooraan in de immense sportzaal, wat voor volwassenen juist een erg klein sportzaaltje was. Ik zat er ook, na enig verzet, want ik wilde persé bij mijn pappa en mamma zitten en vooral niet helemaal voorin bij de andere kindjes.
Na de nodige tranen en een tijdje verplicht spelen in de docentenkamer op een andere etage, werd ik onder protest opnieuw vooraan neergezet. Vanaf die plek kon ik de gulle gever eens goed bekijken. Hmmm. Wat zag die man er eigenlijk raar uit. Hij had een heel ander gezicht dan op televisie. En deze Sinterklaas had een brilletje. En krulletjeshaar. Hij zag er écht heel anders uit dan op televisie. Vanaf dat moment wist ik het zeker. Er was een samenzwering. We werden beetgenomen.
De Sinterklaas op het podium in Osdorp wordt tot nu toe geaccepteerd door ons dochtertje. Ze heeft totaal geen argwaan. En toch ben ik er niet helemaal gerust op. Laura is bijzonder bijdehand. Misschien hebben we dit jaar nog geluk, maar volgend jaar… Voor de zekerheid denk ik nu alvast na hoe ik zal reageren mocht Laura er plotseling over beginnen. Ik zal haar heel serieus aankijken, doen alsof ik diep nadenk en dan zeggen: “Ach, op televisie ziet alles er gewoon anders uit.”
