Flashback: het is vroeg op de morgen als wij het hotel heel stilletjes proberen te verlaten. Er is vooruit betaald en we hebben nog een lange weg te gaan. Elvira en ik slepen de nodige koffers door het smalle gangetje richting lift.
Plotseling klinkt er een irritant muziekje, meteen gevolgd door een bombardement aan hoge pieptoontjes. Het klinkt wat dof, maar de geluiden komen ons – na van de schrik te zijn bekomen – wel heel erg bekend voor…
Les één: als je zo’n leuk brick-spelletje hebt gekocht, haal dan de batterijen eruit of stop het niet in je koffer. Want als je zojuist met veel moeite al je spullen in je koffer hebt geperst, kan een voorbij vliegende mug al het laatste zetje zijn. De overbekende druppel. En zie zo’n apparaatje dan maar eens snel stil te krijgen!
Terug naar nu. Over een week wordt Laura vier jaar. Een hele gebeurtenis, want het is meteen het begin van de lange weg genaamd “school”. Gelukkig vindt ze de peuterspeelzaal prachtig en de eerste twee wendagen op school zijn ook al erg goed verlopen. In ons geval zijn de wendagen meer voor de ouders bedoeld.
Uiteraard zal Laura weer de nodige spulletjes voor haar verjaardag krijgen, met het feest van vijf december er als toegift nog eens achteraan. Het leek ons een leuk idee om een kindercomputer voor haar verjaardag te kopen. Niet om spelletjes te spelen, want daar gebruikt ze de “gewone” computer wel voor. Ze kan er mee lezen en schrijven (nou ja … figuurlijk dan).
Er zijn verschillende kindercomputers in de speelgoedwinkel te koop. De meeste zijn geschikt voor kinderen vanaf vijf jaar. Maar ach, ze is snel van begrip, dus dat zal wel lukken. Mijn oog valt op een computer in de vorm van een buitenaards mannetje. Een erg leuke computer op pootjes en met sprietjes op zijn hoofd: “Me Mo Mo”.
Ik druk op de “please try me” knop, die ik kan bereiken via een rond gaatje in het plastic aan de voorkant van de doos. Meteen floept het LCD-scherm aan en kijken twee onschuldige ogen mij aan. “Hallo, ik ben Me Mo Mo,’ schalt het door de winkel. Het mannetje waggelt op zijn pootjes, er knipperen lampjes en de sprietjes op zijn hoofd tasten in het rond. Pappa is verkocht. Het apparaat niet veel later ook.
Een uurtje later arriveren we met de auto bij ons huis. Laura – ze heeft een tijdje bij Elvira’s moeder gespeeld en weet dus van niets – wordt naar binnen geloodst. Zodra ze uit het zicht is verdwenen plunder ik de achterbak. Ik prop alle plastic tasjes, de buit van vandaag, bij elkaar in één hand en gooi met mijn andere hand de achterklep dicht. Daarna loop ik naar de voordeur, betreed het gangetje en sluit de voordeur. Precies op dat moment word ik pijnlijk aan les één herinnerd:
“Hallo, ik ben Me Mo Mo…”
Epiloog. Ook wel les twee genaamd. Het is een simpele les: vergeet vooral les één niet, ook al had die betrekking op een heel andere situatie, vele jaren geleden.
