Een dreun alsof een stormram tegen de voordeur klapt. Ik vlieg bijna tegen het plafond. Laura (6) vliegt naar de deur. Wat een rumoerige buren hebben wij toch!
De herrie is op mijn verzoek en de buren blijken zich heel goed in hun rol in te leven. Een dreun tegen de voordeur. Getik op het keukenraam. Opnieuw een bons op de voordeur. Als ze nu nog niet weg zijn, zijn ze erbij ben ik bang. Laura is al bij de deur aangekomen, op de voet gevolgd door Elvira en mij. In het donker wacht een jutezak op het tuinpad. Laura glundert. Ze tuurt naar links, ze tuurt naar rechts. Niemand te zien. Ze zijn snel, net als vorig jaar!
Laura sleept de zak naar binnen en ik hoor nog net gedempt gegiechel van hiernaast, maar dan valt de voordeur al in het slot. Vroeger was het andersom. Toen de buurkinderen nog in hun gelovige tijd waren ramde ik op hun voordeur. Soms weerstond met moeite de verleiding om stiekem een heel andere vuilniszak voor de deur te zetten. Sinds ik Laura’s verwachtingsvolle pakjesavondblik ken, weet ik waarom zo’n grap niet leuk is.
Ooit stond de zak met cadeautjes zomaar ineens in de gang. Een raadsel. Vol vuur vertelt Laura het. Niet één keer, wel honderd keer. Jaren geleden was dat en ze weet het nog exact. De buren waren toen niet beschikbaar en daarom moest ik het zelf doen, maar dat weet Laura natuurlijk niet. Toevallig was pappa net even naar de wc…
Het is een klein wonder dat die jutezak er is. Vroeger waren Pieten professionele helpers. Nu zijn het klunzen: het dagelijkse Sinterklaasjournaal wordt met gemak gevuld met hun gehannes. Echte amateurs! De boot is weg, de mijter zoek, er zit blafpoeder in de chocoladeletters. Pieten met de notenkolder. Alle cadeautjes zoek, de code van de kluis opgeborgen in een vergrendelde kluis. Wat een blamage toch steeds!
Neem vroeger. Toen Pieten nog gezag. Je keek tegen ze op. Zag je Piet, dan was je braaf. Hij of zij was het die bepaalde óf en wát je kreeg. Al twijfelde je het hele jaar door aan Sinterklaas, in december geloofde je er heilig in.
Na vanavond staat geen schoentje meer bij de kachel. Klinken er geen liedjes. Geen wortel of bakje water. Ook geen schuldgevoel meer: ik zit dat kind hier gigantisch te belazeren, ze zingt hier voor Jan Doedel want de spullen komen gewoon van Intertoys, Bart Smit en Toys ’r Us. Jokken mag niet zeggen pappa en mamma vaak, maar ze liegen er elk jaar een maand lang lustig op los.
Na amper vijf minuten ligt de vloer vol cadeaupapier en de tafel vol speelgoed. Het zit er weer op en de Sint mag terug naar Spanje. Morgen meteen maar even een kerstboom halen. De kerstman heeft dan wel geen Pieten, hij legt alle cadeautjes wel meteen klaar onder de boom. Lekker makkelijk.
