Geplaatst op

Column: Drie keer K

‘Mamma heeft iets leuks voor je gekocht!’ Verwachtingsvol kijkt Laura naar de enveloppe die we haar voorhouden. Haar ogen glimmen. “Een cadeautje! Ticketbox,” staat er op. Leg dat maar eens uit aan een kind van zes. Een harmonica van kaartjes komt eruit tevoorschijn. Een rits van drie kaartjes.

‘Wat is het?’ vraagt ze. ‘Lees maar wat er op staat,’ antwoord ik. Gemeen. Hoewel, Laura kan tegenwoordig Chinees lezen, zie mijn eerdere column getiteld “Bijna”, dus dit moet ook wel lukken. Ik wijs met een vinger. ‘Welke letter is dit?’ Ze plaatst een vinger tegen haar lip. Een frons verschijnt. ‘D? L? P?’ Ik schud mijn hoofd. Dan herkent ze het ineens. Kan ook niet missen, want ze heeft een stapel CD’s waarop dezelfde combinatie van letter en cijfer veelvuldig staat gestanst.

‘K3!’

Laura vliegt ons om de nek. ‘Wanneer?’ vraagt ze. Vanmiddag. Nu kun je denken, wat laat, waarom vertel je het niet eerder. Simpel. Wil je een normaal leven, vertel je kind dan niet van tevoren waar je wanneer naartoe gaat. Optimaal is: zodra de lichten in de zaal doven en vol verwachting het eerste applaus klinkt, vertellen waar ze in terecht is gekomen. Oké, een beetje voorpret hoort er natuurlijk wel bij. Een compromis: ’s morgens vertellen wat we ’s middags gaan doen.

Wat kan er dan nog misgaan.

Alles.

‘Gaan we voor of na het eten?’

‘Voor het avondeten.’ Kindvriendelijke tip: ‘Zodra het donker wordt. Maar wel voor Sesamstraat.’

‘O.’

Enkele tellen later. ‘Als de wijzer boven staat?’

‘Maak er maar zes rondjes van.’

‘Zoveel!’

Knik. Glimlach.

Zucht. Pauze. Diepere zucht. ‘Hoelang nog?’

Eindelijk is het dan middag. Eindelijk voor Laura. Of toch vooral eindelijk voor pappa en mamma. Ik twijfel. Neem ik de “snapshot” of de echte camera mee. De snapshot maakt foto’s die vaag herkenbaar zijn, maar het dingetje past precies in het borstzakje van mijn short. De échte camera is een joekel, maar maakt dan ook échte foto’s. Een besluit. Het gaat om Laura, om de muziek, om de beleving. Als ze foto’s wil, koopt ze maar een K3-boek. Onderschat dit niet. Een moedige uitspraak voor een fotograaf zoals ik. Je camera thuis laten, bedoel ik. Alsof ik een arm afhak.

We rijden de Arena in Amsterdam Zuidoost in. De buitenkant is mooi verlicht. Groene band rondom, witte stralen op de hoekpunten recht de lucht in. Nu valt een auto midden op (de restanten van) een grasmat wel heel erg op, maar ik bedoel natuurlijk dat we in de parkeergarage eronder staan. Dus nog steeds een beetje “in de Arena”.

In de hal van de Heineken Music Hall (wie bedenkt zo’n naam) bootst een groep mensen vrijwillig een Sardineblikje na. Telefonisch kaartjes besteld, reuzehandig en wat zijn we slim, maar die dan wel allemaal tegelijk pas een halfuur voor aanvang willen bemachtigen bij de kassa. Alsof je naar een privé-concert gaat en dus de enige bent die hier wordt verwacht.

We zitten op de eerste rij. Niet op het dak, niet buiten voor de deur, nee, echt vooraan bij het podium. Prachtig. Pal naast de speakers ook. Dat is minder. Mijn eigen speakers maken best wat geluid, maar deze exemplaren zijn monsterlijk groot. Zet Laura ernaast en je ziet haar niet eens meer. Zet mij er naast en kabouters blijken te bestaan. Grappig gezicht wel, die trillende speakermembranen. Ook grappig, mijn borstkast die ritmisch in- en weer uitdeukt. Slik. Wat een enorme drukgolven! Je begint vooraan en na een halfuur zit je ineens achterin de zaal.

‘Pappa! Wanneer komt K3?’ Het is half vijf. Om vijf uur begint het. De zaal is nog grotendeels leeg. Logisch, de meute staat nog bij de kassa. Denk ik althans. Ze hebben trouwens geluk, want de show lijkt onaangekondigd driekwartier later te beginnen. Dat weet ik heel zeker, want negentig keer zeg ik ‘nog een minuutje’ tegen Laura (kinderen hebben immers geen besef van tijd), nadat ik daarvoor in een halfuur tijd (dus voor de geplande begintijd) al zestig keer ‘nog een paar minuutjes’ heb gezegd. Besef van tijd moet in 2004 een verplicht vak op school worden.

Onze achterburen verschijnen. Twee pappa’s, twee mamma’s, een bosje kinderen, geheel onduidelijk is wie bij wie hoort. Hun kont raakt de stof nog niet of de meegebrachte weekendtas vliegt open. Allerlei minizakjes verschijnen. Krakende zakjes vooral, met krakende inhoud. Paprika, naturel en misschien ook nog wat Intel. Dat driedimensionale gekraak om ons heen klinkt trouwens veel echter en is vast goedkoper dan het Dolby 5+1 dat uit de speakers komt rollen.

Dan volgen: de minipakjes. Yogho Yogho. Fristi. Chocodinges. Dit alles met een minirietje. De handen zijn amper volgestouwd als de ministoelendans begint. Als Nitje naast pappa gaat zitten, en mamma dus naast de mamma van Hunkie gaat zitten, dan kan Hunkie nog net naast zijn eigen pappa zitten. Dus jij gaat daar heen, jij wisselt met haar, en jij…

Na veel geschuif, stemverheffingen en kindertranen, zit het stel eindelijk in licht gewijzigde vorm. In het kort: iedereen is hooguit dertig centimeter naar links opgeschoven. Of naar rechts.

Dan is het zover. Laura zit met open mond en als versteend in haar stoel. Het (kinder)ballet begint. K3 komt op. Laura weet niet wat haar overkomt. K3 in het echt! Geen platte televisiebeelden, nee, echte, levende driedimensionale K3-meisjes. Bij alweer het laatste liedje is er enige beweging in de zaal te bespeuren. Logisch, want iedereen heeft inmiddels vijf kwartier stokstijf op een stoeltje gezeten.

Al dook naast ons wel steeds een klein groepje kinderen op, dat stapje voor stapje heel langzaam richting podium oprukte. De strenge meneer die daar de wacht hield, stuurde ze steevast terug, maar altijd pas nadat een onzichtbare grens was overschreden. Kinderen leren snel. En de zee houd je niet tegen. Het tafereel herhaalde zich dan ook keer op keer. Prachtig om te zien. En geef ze eens ongelijk, die kleintjes. Dansen en meezingen is toch veel leuker dan op zo’n houten klapstoel zitten.

Het laatste nummer dus en de zaal roert zich. Snel springen ook wij op van onze stoeltjes. Voor ik het weet sta ik met Laura opgetild in mijn armen geklemd tegen het podium gedrukt. Een massa mensen naast ons en achter ons. Kramp in mijn armen. Gedrang. Het wordt hier wel heel erg warm.

Laura geeft Kathleen een handje. Dan Karen. En nog nèt voor het einde van de show: Kristel.

Gelukt! Missie voltooid!

Pappa heeft bijzonder weinig foto’s gemaakt – en de snapshots die hij wèl heeft, zijn niet echt je dat. Maar Laura heeft genoten. Pappa en mamma stiekem ook.