Een man en een vrouw staan bij de betaalautomaat van de parkeergarage. Ze gaan een stapje achteruit en gebaren dat ik mijn gang kan gaan. Ondertussen hoor ik een luide zoemtoon en ruis uit de speaker van de automaat spetteren. Vragend kijk ik het stel aan.
‘Ga je gang hoor,’ zegt de vrouw bemoedigend.
‘Ik deed er twee euro in en er kwam niets terug,’ zegt de man tegen de automaat.
Daarop besluit ik toch nog maar even te wachten met betalen.
De man moest een euro betalen, maar er kwam geen wisselgeld. De automaat vraagt of hij dat zeker weet. Muntstukken van een en twee euro lijken nogal op elkaar en het komt geregeld voor dat mensen zich vergissen. De man beweert van niet. Want ‘ik ben niet debiel’ en ‘zelfs een kind herkent een twee euro muntstuk’.
De man achter de automatenstem controleert de computer. Na een korte stilte begint hij zijn verklaring met ‘meneer’ en wel op een zodanige toon dat ik meteen genoeg weet. De exacte tijdstippen van binnenkomst en betaling worden genoemd, bijna op de seconde nauwkeurig.
De opbouw van het verhaal, de manier waarop ‘meneer’ wordt uitgesproken, het noemen van de exacte tijdstippen, dit alles kondigt overduidelijk aan wat het echtpaar alsnog blijkt te verrassen.
De stem zegt: ‘U moet één euro betalen en u heeft één euro ingeworpen. Dat heeft de computer geregistreerd.’
De vrouw gilt ‘nou ja!’, de man vloekt en wenst de automatenmeneer veel succes met zijn gratis euro. Daarna lopen ze mokkend weg. De medewerker van de parkeergarage was uitermate kalm en beleefd, maar werd nog net niet voor rotte vis uitgemaakt.
Of het echtpaar echt een euro te veel heeft betaald, zou ik je niet kunnen vertellen. Ik kwam nog maar net aanlopen. De redenatie van de medewerker van de parkeergarage is echter fout en daar gaat het mij in deze column om.
Net zoals een bedrijfsleider ooit een slecht werkende joystick weigerde terug te nemen met als motivatie ‘het is van Microsoft en dus het moet goed zijn’, zo vertrouwt deze beheerder veel te veel op zijn computer.
De automaat beweert dat er één euro betaald moet worden en er één euro is ingeworpen. Dat lijkt mij logisch. Want als de automaat een munt van twee euro had herkend, dan had het wisselgeld gegeven en was er helemaal geen probleem geweest. Simpel, toch? Zo klaar als een klontje.
Het simpele feit dat er géén wisselgeld is en de computer van niets weet, is juist het probleem. Er bestaat een kans dat bepaalde munten niet goed worden herkend. De beheerder gaf zelf al aan dat mensen regelmatig beweren een euro te weinig retour te krijgen. Dus of hij heeft gelijk en veel mensen vergissen zich in deze twee muntenstukken, of hij moet zo snel mogelijk zijn automaten laten nakijken.
Eén ding is zeker. Ik betaal in deze parkeergarage voortaan met munten van één euro. Mocht ik alleen munten van twee euro op zak hebben, dan zal ik ervoor zorgen dat er genoeg getuigen zijn. Als het niet anders kan is dat mijn eigen digitale camera in de macrostand.
