Geplaatst op

Column: Euroflauwte

De aasgieren hebben een nieuwe manier ontdekt om ons geld afhandig te maken. Tegenwoordig worden we bedolven onder reclamespotjes over hoeveel geld we wel niet kunnen besparen. Kijk, dan moet je meteen op je hoede zijn. Zodra een wildvreemde je een tip geeft over hoe je geld kunt verdienen of besparen, moeten alle nekharen acuut overeind springen.

Met name als het om financiële instellingen gaat, die leven namelijk van geld. Helaas voor ons is dat wel het geld dat ze aan ons verdienen. Ondanks alle wervende spotjes moet ik je dus teleurstellen, want de waarheid is simpel en erg saai: besparen begint altijd met sparen.

Volgens de reclame betekent besparen dat je per maand minder geld uitgeeft aan een lening. Psychologen kennen dit principe allang: een beloning op de korte termijn weegt op tegen een straf op de lange termijn. Dus koop nu een mooie MP3-speler en geniet ervan. Denk vooral niet aan morgen of overmorgen, de dag waarop je geen eten en luiers meer kunt kopen. In een spotje zag ik een meneer kwijlend naast zijn nieuwe auto staan en bij zijn nieuwe stereo-installatie zitten. Toe maar! Heb je jezelf toch al tot levenslang veroordeeld met al je leningen, word je verleid om je eigen strop nog strakker aan te trekken.

Gelukkig bestaat er zoiets als de Consumentenbond. Die is er voor ons – de consument. Beschermt ons en waarschuwt bij onraad, zodat wij consumenten voor verkeerde beslissingen worden behoed. Afgelopen zaterdag stond er een artikel over de euroflauwte in De Telegraaf. Van de hoofdredacteur van de Geldgids, een uitgave van de Consumentenbond. Wat iedereen had verwacht is inmiddels gebeurd: de gevoelswaarde van geld is begin dit jaar meer dan gehalveerd.

De euro’s vliegen van onze rekeningen af, omdat alles ineens zo goedkoop lijkt. Helaas raken de bankrekeningen én de spaarrekeningen nu zo’n beetje uitgeput. Help! Paniek! Tot mijn stomme verbazing lees ik in het artikel: ‘Een lening kan in zo’n geval uitkomst bieden.’ Wat? Pardon? Lees ik dat goed? ‘Het goedkoopste is het verhogen van uw hypotheek [en] de andere optie is een persoonlijke lening of een doorlopend krediet.’

Laat ik alles nog eens op een rijtje zetten. Neem een willekeurige persoon, we noemen hem voor het gemak even Joepie. Joepie leeft een leuke baan, een leuk inkomen en leeft er lustig op los. Helaas is rekenen niet Joepie’s sterkste kant en met name na die dure zomervakantie op de zwoele stranden van Zuid Okkeli Bakekeli, is de bodem van zijn schatkist het enige dat hij nog bezit. Joepie heeft dus een probleem.

Gelukkig leest hij De Telegraaf en het advies van de Consumentenbond komt als geroepen. Hij heeft een eigen huis en besluit de overwaarde meteen maar te verzilveren. And the party goes on – hij gaat op dezelfde voet verder. Met een beetje geluk redt hij het nu tot oud en nieuw.

Helaas is zijn hypotheek inmiddels even hoog als de verkoopprijs van zijn woning en de economie gaat met sprongen vooruit (ahum, niet dus), en dus toont de waarde van zijn huis binnenkort verdacht veel overeenkomsten met de AEX van de laatste maanden. Beetje omhoog, ver omlaag, beetje omhoog, heel ver omlaag…

Gelukkig eindigt het artikel toch nog met een goed advies, als je er tenminste een iets andere uitleg aan geeft dan de schrijver in werkelijkheid bedoeld: ‘Leer “nee” zeggen, in de winkel én in het bankkantoor’. Precies! Maar dan wel vóór je jezelf in de schulden stort en in het wilde weg leningen begint af te sluiten en oversluiten, mag ik toch hopen?