Sta je ook te popelen? Ik wel. Er ligt inmiddels een bergje munten naast mijn beeldscherm te wachten. Glimmend in het licht van het lampje dat moet voorkomen dat ik teksten als “sot ds saan ngfhg hesd” intik (ik tik met twee vingers, dus een toetsenbord met backlight zou welkom zijn, voor het geval het lampje bezwijkt). Maar ja, ik mag ze nog niet uitgeven.
Tijdens ons weekendje Limburg hebben wij de laatste Duitse biljetten en munten die wij nog in ons bezit hadden, tijdens een dagtochtje (in de betekenis van: “dag Duits geld”) naar Monschau, ritueel over de balk gesmeten.
Aan het einde van de middag schraapten wij, totaal verkleumd door de kou, de laatste muntjes bij elkaar om wat patat en fris te kopen. Dat was afzien. We kwamen net een markje te kort en één van ons heeft daarom zijn blikje moeten laten varen.
Op weg naar de auto klonk ineens een verwonderd ‘Hé, kijk nou, nog een munt’ en hield Elvira triomfantelijk een glimmende munt omhoog die ze zojuist in een verloren jaszak gevonden had. Je raadt het al… Heel fijn, hadden we daarnet ook dat laatste blikje nog kunnen kopen.
Gelukkig stond een meneer heel mooi accordeon te spelen. Om zijn stoffen puntputs die voor hem op de grond lag niet te laten wegwaaien, hebben wij die toen maar iets verzwaard.
Voordat we naar Limburg afreisden had ik voorgenomen om onze afhaalbewijzen voor de gratis eurokit mee te nemen. Uiteraard herinnerde ik mij dit voornemen exact op het moment dat we Maastricht naderden. Je kunt zeggen wat je wilt, maar er gaat niets boven een biologisch klok.
Aan de andere kant, gezien het feit dat die kitjes netjes over Nederland verdeeld werden, zou het wel erg cru zijn geweest als drie mensen uit Vaals door onze schuld helemaal naar Amsterdam hadden moeten afreizen om hun (onze) kitjes af te halen.
Nieuwsgierig als ik ben, op het postkantoor in Vaals meteen een zakjes euromunten gekocht. Toen ik het zakje in ontvangst nam dacht ik even dat de medewerkster een grapje met mij uithaalde. Ze gaf mij stiekem een zakje munten voor de koffieautomaat mee!
Maar nee, eenmaal in het vakantiehuisje aangekomen bleek het toch te kloppen. De één euro en twee euro munten vind ik er goed uitzien. Mooi met die twee kleuren en Koningin Beatrix met de bekende verticale lijnen zoals we die van onze “eigen” munten kennen. Eventjes denk ik heel rijk te zijn, maar de munten met formaat van vijf gulden, blijken slechts munten van vijftig eurocentjes te zijn. Wat zijn die groot!
De voorkant van alle munten onder één euro vallen mij tegen. Ze zien er goedkoop uit. Opnieuw Koningin Beatrix, maar ditmaal met puntjes en sterretjes die om haar hoofd heen cirkelen, alsof ze zojuist tegen een muur is gebotst. Geen mooi ontwerp.
Ze doen mij sterk denken aan kinderwonderland, of de koffieautomaat vroeger op school. Je kunt zeggen wat je wilt, maar die allerlaatste gulden, die met dat leeuwtje erop, vind ik een stuk mooier!
