Slechts heel af en toe maak ik mee dat iemands ogen groot worden van ontzetting. De laatste keer, inmiddels alweer meer dan een jaar geleden, was toen kennissen die bij ons op bezoek waren ontdekten dat Laura zelf de stereo mocht bedienen.
Is het dan bijzonder dat een kind van ongeveer één jaar oud zelf haar ceedeetjes mag draaien? Dat is het niet, zolang het maar geen installatie is die een bedrag bestaande uit vijf cijfers heeft gekost. Om die reden mag hun zoontje de twee meter zone die om hun high-end hifi-installatie is opgetrokken nooit of te nimmer betreden. Laat staan ergens aan zitten.
Ze waren nog maar net gearriveerd, die vrienden met hun zoontje van zes.
‘Muziekje draaien?’ vroeg Laura vol trots, terwijl ze zonder een antwoord af te wachten naar mijn versterker liep en op de aan-knop drukte. Omdat ik alle apparaten op elkaar heb aangesloten, gaat op dat moment geheel automatisch de gehele installatie aan.
Het mooiste bij dit alles is dat de CD-speler direct begint met afspelen, doordat er een speciale knop aan de voorkant zit die dat mogelijk maakt: zodra de installatie en daarmee CD-speler aanspringt, start ook het afspelen. Heel handig.
Dat knopje had ik in het tienjarige bestaan van deze CD-speler eigenlijk nog nooit gebruikt, begreep ook totaal niet waarom het erop zat, tot ik dus een dochtertje kreeg die steeds maar naar dezelfde CD wilde luisteren. Na dit zo’n drie keer achter elkaar te hebben gedaan, was het voor mij wel duidelijk: als je zo graag muziek wilt horen, zet hem dan ook maar zelf aan en uit!
Vandaar dat Laura na een korte gewenningsperiode – die de installatie wonderbaarlijk goed heeft overleefd – niet alleen de versterker aan en weer uit kan zetten, maar ook de CD-lade kan bedienen. Het ene schijfje eruit en het andere schijfje erin. Sinds een tijdje drukt ze zelf op “Play” en ook het volume zet ze nu zelf harder of zachter.
Mijn kennissen die dit alles zagen gebeuren stonden als aan de grond genageld. ‘Mag ze aan jouw installatie komen?’ vroeg Koos, terwijl hij geen moeite deed om de walging in zijn stem te onderdrukken.
‘Waarom niet? Anders blijf ik dat ding aan- en uitzetten. Daarnaast wil ik graag dat Laura ermee leert omgaan.’
Koos zag dat Laura het tiptoetsje van de versterker per ongeluk iets te lang indrukte, waardoor alle apparatuur twee keer snel achter elkaar aan- en weer uitging. ‘Dat is niet echt goed voor de levensduur van je toren hoor.’
Mijn apparatuur is inmiddels al zo oud dat het elke maand opnieuw weer een wonder is dat alles nog werkt. ‘Soms hoop je dat er iets kapot gaat, dan kun je tenminste weer eens iets nieuws kopen,’ zei ik voor de grap. Het is schromelijk overdreven, maar dat is soms leuker dan de waarheid.
Een tijdlang werd elke beweging die Laura richting versterker maakte nauwlettend in de gaten gehouden. Maar ach, het was toch maar mijn installatie en niet die van hem. Het is trouwens heel leuk om te zien wat Laura tegenwoordig allemaal kan doen met alle elektronica die zich in een modern huishouden bevindt.
Begon het lang geleden met eenvoudigweg de televisie aan- en weer uitzetten, kort daarna gevolgd door dezelfde handelingen maar dan met de stereo, nu doet ze dagelijks en met het allergrootste gemak haar favoriete CD’s en video’s in de bijbehorende apparaten. Zelfs de computer – een apparaat dat toch vooral bekend staat om zijn complexiteit en afschrikkende effect – lijkt voor haar kinderspel te zijn. Maar dat is een verhaal apart.
