Je zult maar in Noord-Ierland wonen. Je zult maar in Noord-Ierland wonen en je kind naar school willen brengen. Politiebegeleiding. Exploderende bommen. Woedende, vloekende, scheldende en tierende mensen langs de volledige route. Uitgejouwd en uitgefloten worden.
En waarom? Omdat de mensen in de wijk waar je doorheen wilt lopen een net iets ander geloof aanhangen dan jij. Geloven ze dan in een andere God? Welnee, het is precies dezelfde God, maar het ene geloof gebruikt nu eenmaal iets andere – door mensen verzonnen – rituelen dan het andere geloof.
Dat blijkt een mooie aanleiding om generaties lang ruzie met elkaar te maken en honderden, duizenden veelal jonge mensen voor te laten sterven. Het geeft je – helaas wat korte – leven een doel.
Een tijd terug was op het journaal te zien hoe jonge kinderen samen met hun ouders werden belaagd. En je weet het, je kunt jonge kinderen niet vroeg genoeg sociale vaardigheden bijbrengen. Daar hebben ze hun leven lang plezier van. Het gebeurde door een menigte uitzinnige ouders die hun eigen kinderen voor de zekerheid wel hadden thuisgelaten.
Beide kampen hebben verschrikkelijke dingen gedaan en doen dat nog steeds. Beide partijen zijn schuldig aan alles wat er gebeurd is en nog steeds gebeurt en ze moeten er nou gewoon eens mee ophouden. Geen gelul. Gewoon kappen. Ze zijn nog erger dan kleine kinderen. Mijn dochtertje dramt en probeert haar zin door te drijven, maar er is één groot verschil: zij is vier jaar.
Je zult maar in Israël wonen en boodschappen willen doen, of gewoon op een terrasje willen zitten. Staat er plotseling een idioot op die leuzen begint te schreeuwen en zichzelf opblaast. Zichzelf? Alle aanwezigen! Een nobele daad noemen ze dat ook nog. Explosieven om je middel binden, zoveel mogelijk spijkers bij je dragen, met als doel maximaal leed aan te richten.
Doden om het doden en de overlevenden zo zwaar mogelijk verminken. Dood, verderf, angst en pijn. Heel veel pijn. Dat iemand dit leven niet leuk vindt, dat hij er een eind aan wil maken, mij best, maar laat hem dan op een stille, afgelegen plek zelfmoord plegen. Jezelf opblazen om zoveel mogelijk slachtoffers te maken komt geen enkel doel ten goede.
Je zult maar in Palestina wonen. Op weg – de enige weg – naar je werk wordt de bus waarin je zit beschoten door je buren. Je buren uit Israël. Twee volken die in oorlog zijn om een lapje grond. Dat beschieten, dat gebeurt niet elke dag hoor. “Slechts” enkele keren per week. Toch wordt je geacht elke dag de grens over te steken om bij hen te komen werken. ’s Nachts loop je dan weer het risico dat er een tank door je huis walst, of dat de dodelijke bagage van een F-16 op je dak landt.
Je zult maar in een vliegtuig zitten en te horen krijgen dat het leven er voor jou bijna opzit. Dat je niet op een vliegveld zult landen, maar ergens in de gevel van een hoog gebouw. Je zult maar op de vijftigste etage op de trap lopen en met luid gebulder de overige vijftig etages op je af horen komen. Je zult maar met je gezin in Kabul wonen, net iets te dicht bij een militaire installatie.
Het lijkt alweer zo lang geleden. De tijd dat het er allemaal zo hoopvol uitzag. Zo rond de eeuwwisseling beweerde men dat een tijdperk was afgesloten en een compleet nieuw tijdperk was aangebroken. Aquarius. Vanaf nu zou alles beter gaan. Veel beter. Nog sterker, de tekenen waren al zichtbaar.
Want oorlogen werden beëindigd. Verdragen werden getekend. Het ene na het andere vredesoverleg werd gevoerd.
In Almere stond ineens een groepje mensen op die beweerden dat al dit goede aan hen te danken was. Het kwam namelijk allemaal door hun dagelijkse meditatiesessies.
Maar helaas, helaas. De pret duurde maar even. Opnieuw barstte de bom. De mensheid lijkt – is? – onverbeterlijk.
Wat één ding betreft hebben die mensen van Aquarius wel gelijk gehad. Er is een ander tijdperk aangebroken. Nog nooit is het zo’n zootje geweest op aarde. Het gaat echt geweldig.
