Enkele weken terug schreef ik over mijn uitje naar Durgerdam om het bevroren IJmeer te bewonderen. Het was toen nog niet mogelijk om het ijs op te gaan en veroordeeld tot de ijskant bleek het nog best lastig om foto’s te maken.
Er ligt een hoge dijk langs het IJmeer en daar klim je overheen. Vervolgens daal je over begroeide steenblokken omlaag, waarna je in een rietkraag belandt. Daar kun je je vervolgens uitleven met je camera. Het liefst bij een opening in het riet, zodat je ook wat ijs ziet en niet alleen stengels. Nu toont het niet echt als je het ijs al staande fotografeert, behalve misschien met een telelens. Je kunt door je hurken gaan, maar dan nog bevindt het ijs zich grotendeels onder je.
Oplossing: je klautert over de grote rotsblokken die langs de waterkant van het IJ(s)meer liggen. Overal zit een laag ijs en ook nogal gladde begroeiing tussen en overheen, dus je glibbert wat af met je uitrusting van vele duizenden euro’s in je handen en op je rug!
En dan zie je ineens een leuk rijtje ijspegels onder een tak hangen. Dat moet natuurlijk op de foto gezet worden! Liefst met dat bootje in de verte erachter. Die boot ligt er het hele jaar, maar dat weten de kijkers toch niet, dus die denken dat je heel geduldig hebt gewacht tot er eindelijk iets voorbij kwam tuffen ;-)
Nu zijn die spekgladde rotsblokken best wel hoog, dus kijken die ijspegels je alsnog spottend tegemoet vanuit de diepte. Oplossing: jezelf als een soort slangenmens over en langs en tussen allerlei rotsblokken draperen om zo ver mogelijk de diepte in te gaan. Vervolgens hang je met je hoofd ondersteboven achter je camera in de spleet tussen twee rotsblokken.
Ondertussen probeer je het toestel netjes recht te houden, scherp te stellen op de pegels, nog iets met de belichting te doen, een compositie te maken, de horizon recht te houden – o ja, er moest ook nog een boot bij, maar die zit nu precies achter een stengel. Het hele riedeltje opnieuw dus en dat alles ook nog eens in spiegelbeeld. Het voelt alsof je ondersteboven aan een schommel hangt, terwijl je ondertussen doet of er helemaal niets aan de hand is en je nonchalant met één hand in je broekzak even een kiekje maakt.
Dan klinkt het geluid van de sluiter. Niet die van jouw eigen camera, maar van een medefotograaf die jou hangend tussen de steenblokken heeft ontdekt en dit echt aan het thuisfront moet laten zien. Tegen de tijd dat je jezelf tussen al dat massief steen hebt uitgeperst, stapt hij alweer schaterend van het lachen in zijn auto aan de andere kant van de dijk. Die afdruk kan ik dus vergeten (mocht jij het zijn geweest, ja inderdaad, die malloot was ik, graag even een kopietje mijn kant op sturen :-)
Ineens moest ik denken aan de Minolta Dimage 7 Hi met zijn fijne kantenbare zoeker, die ik in een ver verleden in mijn bezit had. Lang, lang geleden in het digitale tijdperk, zo rond 2004. Kortom, ik besloot dat het de hoogste tijd was voor een hoekzoeker. Een handig hulpstuk voor je spiegelreflexcamera. Je schuift het kapje van je zoeker af, zet er een soort periscoop voor in de plaats en het feest kan beginnen.
Zelf werk ik voornamelijk met de Olympus E-3 en het leek mij verstandig om een hoekzoeker van Olympus zelf te kopen. Er bestaan ook universele exemplaren, tegen aanzienlijk lagere prijzen, maar dat durf ik toch niet aan. Voor met name Canon en Nikon zijn veel accessoires aangepast. Voor Olympus is ook wel het nodige te krijgen, maar een hoekzoeker met als naam ‘Generic’, geeft mij niet het vertrouwen dat het goed gaat komen met een tikje rebels merk als Olympus.
Als ook jij een hoekzoeker wilt hebben, let er dan op dat hij op jouw camera past. Je schuift hem namelijk net als een oogkapje voor de zoeker en je wilt wel het volledige zoekerbeeld zien. Vaak zit er een palletje op waarmee je het beeld vergroot (2, 2.5 of 3 keer komt vaak voor) als hulp bij het scherpstellen. Tijdens dit vergroten is uiteraard niet het volledige zoekerbeeld te zien. De dioptrie is ook aanpasbaar. Je zet wel een tweede zoeker voor de camerazoeker, maar dat merk je niet echt, er valt prima mee te werken.
Waarom gebruik je LiveView niet, denk je misschien? Ik vind het op dit moment nog geen alternatief voor de zoeker, maar hierover een andere keer meer. Een uitklapbare monitor (scherm) is in combinatie met een hoekzoeker wel erg handig om de gemaakte foto’s direct te beoordelen.
En dat scharrelen en liggen tussen de glibberige rotsblokken? Dat moet uiteraard nog steeds, maar eerlijk is eerlijk: niemand heeft je gedwongen om fotograaf te worden. Alleen ligt het met een hoekzoeker toch echt een stuk comfortabeler.
