Een tijdje terug zag ik een foto van een jongen die een Xbox spelcomputer had gekraakt. Hij was geheel onherkenbaar gemaakt. Ik vraag mij af in hoeverre zo’n krakeractiviteit nog als intellectuele uitdaging of hobby gezien kan worden. Want er is tegenwoordig geen sprake meer van het kraken van een spelletje voor een buurjongen of klasgenootje.
Het gaat hier om een wereldwijde illegale handel waar veel geld in omgaat. Waar ligt de grens? Wanneer is het jonge hoogmoed en wanneer ordinaire criminaliteit? In dit geval lijkt het op het laatste, mede doordat de man gemaskerd, als een soort terrorist in de krant staat.
In ieder geval kunnen eigenaren van een Xbox hun apparaat voor enkele euros straffeloos laten ombouwen, zodat ze vrijelijk hun gekopieerde spelletjes kunnen spelen. Daar lijkt wettelijk weinig tegen te doen, het kraakje heet plotseling een functionele uitbreiding en een cd-schijfje mag je sowieso voor eigen gebruik kopiëren.
Er bestaan zelfs landen waar speciaal voor dit doel kopieermachines op straat zijn neergezet. Nog sterker, een popgroep brengt binnenkort een cd uit waar een lege, opneembare cd voorzien van opdruk al meteen is bijgesloten. Hoezo de kat op het spek binden! Dit is bijna uitlokking!
Het is niet meer dan redelijk dat een maker geld krijgt voor zijn product. In onze wereld is het nu eenmaal “voor wat hoort wat” en we moeten allemaal ons huis en ons eten betalen. Als niemand een spel koopt, maar het wel kopieert en speelt, komen er op een gegeven moment geen spelletjes meer uit, behalve dat wat enkele hobbyisten maken.
Het moet natuurlijk wel een redelijke prijs zijn. Helaas is een spelletjescomputer voor een dumpprijs te koop, maar betaal je je voor een spelletje helemaal blauw. Erg veel keus heb je niet, want aan een spelcomputer zonder spelletje, daar heb je niet zoveel aan. En één spelletje? Daar ben je zo mee uitgespeeld.
Zelf heb ik geen spelcomputer en spelletjes spelen doe ik al helemaal niet, maar ik schrok mij wezenloos toen ik voor de verjaardag van een buurjongen in een computerwinkel een spelletje wilde kopen. Die krengen zijn peperduur! Omgerekend honderd ouderwetse Hollandse guldens! En dan te bedenken dat het om een kinderspelletje ging.
Nee, daar moeten toch echt ouders aan te pas komen. Ik beperkte mijzelf daarom tot een bezoekje aan de naastgelegen speelgoedwinkel. Een vele malen goedkoper plastic modelvliegtuigje met een flinke tube lijm. Een garantie voor veel plezier en dat zelfs zonder batterijen.