Het is een thema in veel sprookjes en films. Twee mensen ontmoeten elkaar, ze worden verliefd, worden elkaars geliefde. Twee mensen die alles doen om bij elkaar te zijn, torenhoge barrières overwinnen, om uiteindelijk met elkaar te kunnen trouwen. Hierbij worden ze gedwarsboomd door vriend en vijand. Waarom? Ze behoren tot twee elkaar vijandig gezinde families, of ze wonen in landen die al decennia of eeuwenlang met elkaar in oorlog zijn.
De lezer of filmkijker leeft al die tijd intens met het tweetal mee en hoopt vurig dat alles toch nog goed komt. Tegengestelde krachten zijn hier aan het werk; krachten die het tweetal uit elkaar willen drijven en krachten die ze juist bij elkaar willen brengen. Dát is wat een verhaal spannend maakt.
Nu over naar het echte leven. Stap uit het boek en van het doek. Ik hoef geen namen te noemen. Er is al veel over geschreven en veel over verteld. Iedereen heeft een mening en niemand houdt die voor zich. Ik blijkbaar ook niet. Het is een moeilijk onderwerp, dat geef ik toe. In het echte leven spelen immers zoveel dingen meer, vergeleken met een zoetsappig, romantisch sprookje waarin iedereen na afloop enorm blij is dat twee geliefden eindelijk met elkaar zijn verenigd.
Dat er vreselijke dingen zijn gebeurd in Argentinië, daar hoeven we niet geheimzinnig over te doen, hoewel dat helaas wel gebeurt. Ontkenning. Doen alsof onze neus bloedt, doen alsof het niet bestaat, doen alsof we van niets wisten. Respecteer de slachtoffers; de doden en de levenden. Geef eerlijk toe dat er schandalige dingen zijn gebeurd. Het kan kort duren of lang duren, maar de waarheid komt altijd boven water. Spoor de verantwoordelijken op en geef ze de straf die ze verdienen.
Maar zie het gescheiden van de dingen die nú in de wereld spelen. Er is al heel wat in het verleden gegraven, er is het nodige uit de smerige beerput omhoog gehaald. Maar je kunt niet met modder blijven gooien, je kunt je niet blijven afzetten. Het is een keer genoeg. Blijf niet aan de gang. De beslissing om te trouwen is genomen, daar hebben wij verder geen zeggenschap over. Het is niet ons huwelijk. Ookal is het moeilijk voor veel mensen, er is een grens aan de bemoeizucht. Ook in Nederland, waar we denken overal iets op te mogen zeggen, overal in mee te mogen beslissen. Een ieder kan zelf kiezen met wie hij of zij of hen trouwt. Richt je commentaar op je eigen huwelijk. Daar heb je tenminste invloed op.
Ik begrijp best dat dit geen gewoon huwelijk is. Geen huwelijk tussen zomaar een jongen en zomaar een meisje. Het gaat om het koninklijk huis. De kroonprins. Onze toekomstige koning. Onze prinses. Misschien onze toekomstige koningin. Ik hoop het en ben ervan overtuigd dat ze die titel zal krijgen. Ze straalt het nu al uit. Wat er in het verleden – toen ze nog maar een jong meisje was – ook is gebeurd, we mogen het haar niet kwalijk nemen. Ze zal het er tot op de dag van vandaag zeker niet makkelijk mee hebben.
En dan het huwelijk. Haar vader mocht er niet bij zijn. Na alles wat er gezegd en gespeculeerd is, zijn we schoorvoetend akkoord gegaan met een huwelijk. Om ons geweten te sussen mag hij er alleen niet bij zijn. Zodat we hem toch een beetje straffen, we met een belerend vingertje kunnen wijzen. En daar stond ze dan. In een vreemd land, omringd door vreemden. Moedig. Ik zie mijzelf niet zo een twee drie staan, ergens in een ver land, waar iedereen – nou ja, velen – mij verwijtend aanstaren om wat mijn vader mogelijk heeft geweten of gedaan.
Pas op het moment dat er tranen over haar wangen stromen besef ik hoe lullig het van ons is. Lullig voor haar, lullig voor haar ouders. Hoe zou ze zich nu voelen? Wij verwijten een ander slecht (misdadig) gedrag, maar wat doen wij deze mensen vervolgens zelf aan? Waarom mogen de ouders niet bij het huwelijk van hun dochter zijn? Waarom moet hun dat ontzegd worden?
En dan, alsof het nog niet erg genoeg is, willen we ineens weten waar haar ouders zijn. De bruiloft is in volle gang. Haar ouders mogen niet komen. Dan nog zijn we zo bemoeizuchtig dat we alsnog willen weten waar ze dan wél zijn. Bah! We lijken wel regelziek. Een ziekelijke bemoeizucht is het. Wie zijn wij om een grote mond te hebben. Misschien moet een ieder maar eens in het eigen verleden gaan graven.
