Elf november, Sint Maarten. Laura gaat met drie buurjongetjes en een meisje van school van deur tot deur. Speelkameraadje Arjan is er dit keer helaas niet bij. Behalve het woord “pappa” is het altijd gokken wat hij je probeert te vertellen.
Een zin als ‘tie ta toep tit tie tie tiep’ kan op veel manieren worden uitgelegd, vooral de verkeerde. Ik probeer dan ook altijd naar de context te kijken om te achterhalen welke betekenis zo’n uitspraak mogelijk kan hebben. Ook pas ik soms de “ja ja nee” methode toe, eigenlijk een idee van een collega, die het de “twee keer ja één keer nee” methode noemt.
Hij past het vooral toe als zijn schoonmoeder belt en hij niet wil luisteren naar wat ze te vertellen heeft. Ik gebruik het strikt en alleen als ik de indruk heb dat het niet uitmaakt of ik begrijp waar Arjan het over heeft. Misschien niet zo netjes van mij, maar geloof me, tien keer vragen of hij het wil herhalen en het dan nog niet begrijpen, is pijnlijker. Voor ons allebei. Jammer genoeg is Arjan er vanavond dus niet bij. Ik had hem graag de liedjes horen zingen die bij een avond als deze horen.
Het is opmerkelijk hoeveel haast kinderen krijgen zodra ze weten dat ergens snoep te halen valt. Zodra het verplichte liedje is gezongen en het snoepje in de plastic tas is verdwenen, haasten ze zich alweer naar de volgende deur. Of de overige kameraadjes al zo ver zijn of niet, maakt ze niet uit. Aanbellen en incasseren. Desnoods in hun eentje.
Schaamte en verlegenheid zijn ineens onbekende begrippen. Want als niet direct wordt opengedaan, wordt snel de volgende deur opgezocht. Gaat de vorige deur dan alsnog open, rent de hele sliert kinderen zo snel mogelijk weer terug. Ach ja, je kunt ook niet verwachten dat ze op deze leeftijd al een parkeerplek voor gehandicapten kunnen herkennen. Dan zouden ze weten dat sommige mensen net iets meer tijd nodig hebben om de deur te bereiken. Zeker als ze ook nog een mand vol snoep dragen.
In het groepje kleuters van ‘rondom het steegje’ is Laura het enige meisje. Er bestaat een buurmeisje van dezelfde leeftijd, maar die is er nooit. In vier jaar tijd hebben we een geboortekaartje gezien en heel af en toe vangen we een glimp op van een blond krullenkopje dat richting voordeur en vijf minuten later weer richting auto loopt. Heel jammer, want ze zouden leuk met elkaar kunnen optrekken.
Alleen heel af en toe zijn die buren er, denk aan een paar keer per jaar. Daar wordt dan meteen wel een hele show van gemaakt. Eerst gaan met luid geratel en kabaal alle rolluiken open – en die hebben ze voor elk raam én de achterdeur. Nog een wonder dat die dingen niet inmiddels compleet vastgeroest zitten.
Daarna wordt in afgeladen tassen voor (zo schat ik) minimaal twee dagen aan boodschappen naar binnen gezeuld en er wordt overal gestofzuigd en geboend. Op zaterdag of zondag volgt een bonte stoet aan familie en (voor hun) bekenden – dus blijkbaar is er dan wat te vieren.
De achterlichten van de laatste bezoeker zijn de straat nog niet uit, of de rolluiken denderen alweer omlaag, de voordeur vliegt open en ze racen nerveus de straat uit. Hilarisch is als deze buurman met een sleutelbos in zijn hand komt melden dat ze een weekje weggaan en vraagt of wij op het huis willen passen. Sorry? Maandenlang zijn ze nergens te bekennen, dus wat is het verschil?
Die deur blijft dus ook op elf november gesloten. Net als bij de buren recht tegenover ons. Járenlang hebben wij liedjes aangehoord en snoep in tassen gedeponeerd, ook al was Laura nog niet eens geboren en hadden we vaak geen extra snoep in huis, want als kinderloos stel heb je al gauw een keertje geen erg in een dag als 11 november.
Maar nu dochterlief aan de overkant te oud is voor lampionnetjes, gaat daar al vroeg op de avond het rolgordijn omlaag, de tussendeur dicht zodat je geen lichtschijnsel vanuit de woonkamer ziet, wordt de deurbel ontkoppeld en blijft de voordeur stijf gesloten. Geen kind die daar een snoepje krijgt. Nu Laura de Sint Maarten gerechtigde leeftijd heeft bereikt, net als zoveel andere kinderen, staat zij daar voor een dichte deur.
