‘Goedemiddag meneer. Mag ik misschien een lekker luchtje bij u opdoen?’
Argwanend kijk ik de verkoopster aan. Ze staat met een klein kristallen flesje in haar ene hand en met haar andere hand zwaait ze een kartonnetje driftig voor mijn gezicht heen en weer. Als ik ernaar blijf kijken, ga ik vast van mijn stokje. In een automatisme begint mijn hoofd al “nee” te schudden, terwijl onbedoeld en ongewild een geurige vleug mijn neus weet binnen te dringen.
Ik weet dat ze maar één doel heeft. Ze doet alsof ze mij heel aardig en leuk vindt, maar ze wil alleen maar wat aan mij verkopen. Verkopen en nog eens verkopen. Een oerinstinct neemt het echter plotseling van me over. Vol verbazing hoor ik een gretig ‘Ja, graag!’ uit mijn mond komen. Wat heb ik nu ineens?
De verkoopster – het valt mij nu pas op dat ze precies mijn type is – sprayt wat welriekende vloeistof over het kartonnetje. Ik zie dit alles in slowmotion. ‘Pssssst!’ doet het flesje. Een heerlijk geluid. Betoverend. Ik zie hoe een deel van het vocht langzaam in het poreuze papier dringt, terwijl een ander deel ogenblikkelijk verdampt. De parfum is erg vluchtig.
De geurige stoffen bereiken mijn neus en afwerend steek ik mijn handen naar voren. ’Nee!’ roep ik panisch. Zelfs mijn stemgeluid lijkt vertraagd. ‘Niet het kartonnetje. Ik wil het puur!’ Ze ontbloot haar stralend witte tanden tot een brede glimlach. Ik knipper een paar keer verward. Het wordt wazig voor mijn ogen en de winkel lijkt om mij heen te tollen. Heel raar, want ZIJ blijft wel precies in het centrum van mijn wereld staan. Wazig, dat wel, maar ze is er. Alles tolt en tolt, behalve zij. Dat is pas maf.
‘Pssssst!’ doet het flesje en ik voel de koude, maar liefdevolle aanraking van de vloeistof in mijn hals. Aaaah! Niet op mijn pols, ze sprayt het direct in mijn hals. Heerlijk en puur! De winkel staat plotseling weer stil. O nee, de winkel is helemaal weg. Alleen zij is er nog. Zij en verder helemaal niets. Niets. Leegte. Maar wat wil ik nog meer? Zij is alles voor mij!
‘Kom,’ hoor ik ergens in mijn hoofd klinken. ‘Kom mee!’ Een dwingende stem. Vaag herinner ik mij iets van een betovering. Lieflijk zingende vrouwen die schepen op rotsen te pletter laten slaan. Ach, wat kan het mij schelen, het is in ieder geval beter dan giftige appels van oude vrouwtjes aannemen.
Ik zweef achter haar aan naar onbekende bestemming. Ben ik nog in de winkel? Achter in de winkel? In dit universum of ergens ver daarbuiten? Ik kan mij er niet druk om maken. Het is niet van belang. Who cares!
Dan dringt een woord mijn bewustzijn binnen. Koud en kil. ‘Viagra!’ roept een ijzige stem, ergens midden in mijn hoofd. Wat heeft dat te betekenen, van wie is die stem? ‘Neusspray!’ commandeert de stem. Hè getver, wat moet die stem van mij! Laat mij toch met rust. Laat mij achter haar aanzweven. Ik voel mij prima. Verpest het nou niet door over een onsmakelijke neusspray te beginnen. ‘PT-141!’ hoor ik nu in mijn hoofd.
Wat moet je! roep ik paniekerig in gedachten. Bel naar Schiphol als je vluchtinformatie wilt over PT-141. Hij is vertraagd. Hij is geannuleerd. Hij is neergestort of nooit vertrokken. Val mij er niet mee lastig.
Een koude windvlaag strijkt langs mijn gezicht. In een kort, maar helder moment komen mijn eigen herinneringen en gedachten terug. Heel even ben ik weer ”mezelf”. In die flits van helderheid zie ik het voor me: een nieuw medicijn genaamd PT-141. Een middel dat simpelweg kan worden opgesnoven. Heel eenvoudig, lustgevoelens uit een flesje en dat in luttele seconden. Onweerstaanbaar voor mannen en voor vrouwen. Een rilling trekt over mijn ruggengraat. Ik raak in paniek. Ik moet hier weg!
Dan dooft de magische wolk van geuren mijn bewustzijn tot er slechts een zwak gloeiende sintel van over is en meteen staak ik mijn verzet. Ik laat mij verder zweven, achter haar aan, mijn betoverende fee, naar een plek die ik niet ken. Maar ach, who cares!
