Er bestaat een nieuwe, handige manier waarmee wij al onze bankzaken kunnen regelen – ongeacht waar we ook zijn. Ik weet het, het ligt aan mij, maar ik zie meteen een groot gevaar. Ik denk dat het de makkelijkste manier is om iemands rekening te plunderen.
Berovingen zijn niets nieuws. Door de geschiedenis heen werden en worden mensen van hun bezittingen beroofd. Of het nu door een struikrover, zakkenroller, of iemand die je bij de pinautomaat opwacht is.
In een tijd die ik mij al bijna niet meer kan voorstellen, terwijl het nog niet eens zo lang geleden is, konden we afrekenen met betaalkaarten. Bedrag en handtekening erop, pasje laten zien, klaar. Pasje en betaalkaarten moesten altijd strikt gescheiden worden gedragen, zodat een dief nooit beide in handen kon krijgen. Zo kon er maar weinig misgaan.
Pinnen heeft die betaalkaarten voorgoed verdreven. Er wordt rechtstreeks met het pasje betaald, of er wordt eerst geld uit een automaat gepint. De eerste methode zorgt ervoor dat er weinig geld in de winkelkassa komt, wat het voor de winkelier een stuk veiliger maakt. Lege kassa’s trekken weinig belangstelling.
Pinnen bij de automaat is wat anders. Op stille, donkere plekjes loopt de pinner zelf gevaar, de luid piepende automaat alarmeert niet zelden een straatrover die ongeduldig om de hoek staat te wachten. Of meneer danwel mevrouw de vers getapte biljetten even wil afgeven. In extreme gevallen mag het pasje met bijbehorende code ook worden afgestaan.
Om het ons nog makkelijker te maken kunnen we ook vanuit huis bankieren. Via de computer, via de telefoon, via speciale paslezers. Winkelrovers kunnen zich daarom laten omscholen naar thuisrovers. Tring, tring. De thuisrover staat voor de deur. Of we even een flink bedrag naar een doorsluisrekening willen overmaken.
Alhoewel? Dat is toch wel wat omslachtig. Want sinds kort is er een nog veel makkelijkere manier om iemand al zijn geld af te nemen. We kunnen en mogen namelijk alles met ons geld doen via de mobiele telefoon. Thuis, in de winkel, op straat, op het strand, in de file – in het laatste geval uiteraard alleen als passagier.
Je staat in een winkel met dure apparatuur. Daar staat het hebbeding van de maand. Oeps, staat er nog wel genoeg saldo op de rekening? Trek de mobiele telefoon uit de binnenzak, bel de bankcomputer en vraag het saldo op. Helaas, net niet genoeg. Echter, op de spaarrekening staat meer dan voldoende geld, zomaar op ons te wachten!
Na het ingeven van de diverse beveiligingscodes boeken we het geld over van spaarrekening naar betaalrekening, en dan naar de rekening van de betreffende winkel. Vijf minuten later lopen we met een grote doos en een brede glimlach op het gezicht de winkel uit.
Diezelfde avond maken we een wandelingetje. Iemand tikt ons vriendelijk op de schouder. Met iets minder vriendelijke bewoording wordt ons gesommeerd de mobiele telefoon te trekken. Hebben we die thuis liggen? Geen nood, de overvaller heeft er zelf eentje meegenomen. Buit van een eerdere beroving.
Met wat ongevraagde hulp van de straatrover bellen we de bank en boeken ons volledige spaargeld over naar een door de rover opgegeven rekeningnummer. Vraag me niet hoe, maar die lui weten vast wel slim gebruik te maken van allerlei doorsluisrekeningen, zodat ons geld a la minute spoorloos is verdwenen. Even later lopen we versuft en berooid terug naar huis.
Is dit fantasie of (wordt het) werkelijkheid? Binnenkort loopt een groot deel van de bevolking op elk moment van de dag, avond, én nacht met het complete banksaldo op straat. Telefoon in de binnenzak en alle geheime toegangscodes voor de diverse bankrekeningen veilig in het eigen geheugen ingeprent.
Betaalkaarten en pasjes konden met gemak gescheiden worden gedragen, daar waren slechts twee broekzakken voor nodig, desnoods bij twee personen en elke girobetaalkaart had ook nog een harde limiet van driehonderd gulden. Daardoor bleef de schade beperkt.
Maar hoe gaan we dat nu doen? Hoe scheiden we lichaam en geest zodra we op straat lopen?
