Onlangs ging het Klokhuis over honderd jaar radio. Honderd jaar. Hoe maak ik een kleuter van zes duidelijk wat honderd jaar is, als het dutje van Doornroosje op een Disney DVD in een paar minuten voorbij vliegt. Ineens wist ik het: honderd keer vuurwerk! Honderd keer oud en nieuw gevierd. Dat sprak haar aan, want haar gezicht sprak boekdelen.
Alweer drie jaar geleden begon ik met het schrijven van columns. In die tijd schreef ik voornamelijk fictie, fictieve verhalen. Op dit moment is dat dus alweer zo’n zeven jaar in totaal. Enkele van de verhalen uit die tijd waren wat aan de korte kant en eigenlijk helemaal niet zo fictief. Ik stuurde ze naar het Parool (“misschien hebben jullie er iets aan?”) en naar een site die ik een keer in de Panorama tegenkwam. De redactie en lezers van de internetsite reageerden enorm enthousiast. Van het Parool hoorde ik helemaal niets.
Nou ja… Tot ik na vele maanden ineens met open mond las: ‘Helaas moet ik u mededelen dat u in de eerste selectieronde bent afgevallen.’ Wat bleek, columnist Martin Bril nam afscheid en onbedoeld was ik als sollicitant aangezien. Kortom, ik was afgewezen zonder te hebben gesolliciteerd. Dat was een compleet nieuwe ervaring voor mij. Ik was vooral ook verbaasd. Want ik had een baan, schreef alleen voor de lol en had helemaal niet de intentie om columnist te worden. Dat wil zeggen, toen nog niet, maar als ze me vandaag bellen…
Drie jaar en ruim driehonderd columns verder ben ik diep in gepeins verzonken. Driehonderd columns, dat zijn aardig wat vuurwerkshows als ik het aan mijn dochtertje zou moeten uitleggen. Terugkijkend op de vele jaren dat ik nu schrijf, besef ik dat ik iets te veel wil. Misschien wel veel te veel. Romans schrijven, korte verhalen, columns én artikelen. En er ook nog eens met de camera op uit trekken. Alles kost tijd en de klok tikt door. Een korte inventarisatie leert mij dat ik inmiddels genoeg materiaal heb voor minstens acht romans, twintig korte verhalen en vele honderden columns, en elke week groeit de lijst. Foto-onderwerpen zijn er trouwens ook nog genoeg.
Ik moet kiezen, en zoals bekend, kiezen is verliezen. Vanaf nu besteed ik meer tijd aan mijn nieuwe boek, dat moet een spannende en complexe thriller worden. Het betekent dat ik minder tijd heb voor al het andere. Dat althans, is het plan. De uitvoering blijkt een stuk lastiger, zo heb ik gemerkt. Het is moeilijk om de camera thuis te laten, geen column te schrijven en zodra een geschikt onderwerp zich aandient is in mijn hoofd een artikel alweer in de maak.
Het is vast de leeftijd. Ik ben net veertig geworden. Veertig. Wat een leeftijd. Ik ben er nog niet uit of dat een reden is voor vuurwerk.
