Geplaatst op

Column: Onthoofd

De laatste tijd kom ik nogal eens in de fotozaak bij ons in Osdorp. Er is slechts één mevrouw voor mij. Ze geeft twee papiertjes af en neemt twee enveloppen in ontvangst. Ze bekijkt de foto’s, legt enkele exemplaren apart en geeft twee goed gevulde enveloppen terug, met als begeleidende tekst: ‘Die neem ik niet. Die zijn niet goed’ De verkoper, die onbewust al aan een knikje begonnen was, blijft abrupt in die beweging steken en kijkt haar verbijsterd aan. ‘Deze hele stapel?!’

Ze legt het uit aan de verkoper. Ik kijk nieuwsgierig mee, ik heb toch niets te doen. Het is moeilijk om niet in lachen uit te barsten. Nou sta ik achter haar, dus zolang het aantal decibellen beperkt blijft zal ze niets merken, maar een binnenkomende klant die het zoemertje van de deur laat afgaan en haar doet omkijken kan mij ernstig in de problemen brengen, dus ik neem geen risico.

Het zijn foto’s van een bruiloft. Handig dat ze dat erbij vertelt, anders zou je het zomaar over het hoofd zien. Letterlijk zelfs. Want worden bruid en bruidegom op het feest nog op handen en voeten gedragen door vrienden, bekenden en familie, op de foto is daar nog maar bar weinig van te zien.

Rompen. Ik zie alleen maar rompen. Geen hoofden, vrijwel geen benen. Geen handen en geen voeten. Niet op één of twee of drie foto’s, nee, op anderhalve film! Voor de grap moet je eens een foto pakken van een groepje mensen, desnoods van je eigen bruiloft. Knip de bovenste en onderste strook eraf en ervaar dat het er echt vreemd uitziet.

De verkoper vertelt haar dat degene die deze foto’s heeft gemaakt nooit meer een camera mag vasthouden. Bijna merk ik op dat hij dan nooit een foto van mij heeft gezien, want zelfkennis, dat heb ik wel. Ik houd mij nog net op tijd in. Met veel zelfbeheersing weet ik mij in te houden, want bijna adviseer ik haar een digitale camera te kopen.

Dan kun je namelijk ter plekke zien of het familielid aan wie je je camera uitleent ook iets anders dan vloerbedekking en plafondplaten in beeld neemt. Gezien de recente ervaringen met mijn digitale camera, lijkt mij dat alleen geen goed advies.

Voor wie er nieuwsgierig naar is, na veertien weken wachten op de reparatie van mijn kapotte camera (zie column Wachten), wacht ik inmiddels alweer een volle week op het arriveren van mijn nieuwe camera. En dat terwijl die in heel het land bij bosjes op voorraad zijn. Hoe zal dat aflopen (en wanneer)? Want wat kun je beter hebben: foto’s waarbij je met enig gokwerk kunt raden wie erop staan, of helemaal geen foto’s.