In het begin had ik er nog geen erg in, maar steeds als ik langs een bepaalde vergaderkamer liep en door het smalle raam naast de deur naar binnen gluurde, zag ik het flikkerende beeld van een televisietoestel. In de kamer waren tafels in een u-vorm tegen elkaar geschoven. Er zaten flink wat mensen en op het scherm speelde zich steeds hetzelfde tafereel af.
Gewend als ik ben aan opleidingen waar een videocamera bij te pas (en vooral te onpas) komt, besteedde ik er verder geen aandacht aan. Zo volgde ik alweer jaren geleden een opleiding waarin nogal wat gesprekstechnieken werden getraind. Slechtnieuwsgesprekken, disciplinegesprekken, beoordelingsgesprekken en meer van dat soort gespreksvarianten werden in scène gezet en vervolgens op video vastgelegd.
Door deze beelden vooruit, in slow-motion en desnoods achteruit te bekijken, werd gepoogd mij en de andere cursisten iets te leren. Wat ik door het ruitje in deze vergaderkamer zag, kwam mij daarom maar al te bekend voor en een ijskoude rilling liep over mijn rug.
Tot ik vorige week voorbij diezelfde kamer liep en exact één persoon met haar rug naar de deur zag zitten. De televisie stond aan. Voor haar op tafel lag een notitieblok waarin ze ijverig aan het schrijven was. Ik stond amper een kwart seconde nieuwsgierig voor het raampje te turen, toen ze zich plotseling doelbewust omdraaide en mij aanstaarde. Bijna alsof ze helderziend was en wist dat ik daar stond.
Pas op dat moment herkende ik haar. We zwaaiden naar elkaar en ik liep snel weer door. In een flits zag ik dat ze een video bekeek waarop een vrouw met een blocnote aan een tafel zat. Ik vroeg mij af of ze een opleiding volgde om bijvoorbeeld haar vaardigheden in het geven van presentaties aan te scherpen. Of dat ze het gesprek met een sollicitant had gefilmd en dat nu afspeelde.
Met tegenzin dacht ik terug aan de talloze keren dat mijn presentaties gefilmd werden. Dat filmen vind ik niet zo’n probleem. Het terugzien ervan wel. Vooral als er versneld doorheen gespoeld wordt. Heb je weleens een video van Freek de Jonge versneld bekeken? Ik wel. Moet je eens doen voor de grap. Die man staat geen seconde stil, laat staan op dezelfde plek.
De grote schok kwam toen ik vandaag opnieuw deze vergaderkamer passeerde. Ditmaal zaten er twee personen. Met hun onuitroeibare schrijfblokken voor zich op tafel uitgestald. De televisie stond ook weer aan en verbaasd vroeg ik mij af waarom er ineens zoveel in-house cursussen werden gevolgd waarbij een camera werd ingezet.
Want het scherm bood opnieuw zicht op een saaie vergaderkamer waarin een plukje in hun stoelen onderuitgezakte mensen was te zien.
Tot ik werd afgeleid door een beweging op het scherm. Er zat iemand naar mij te zwaaien. Het kon toeval zijn. Dat juist op het moment dat ik naar binnen gluurde, een stukje video werd afgedraaid waarop zwaaiende mensen waren te zien.
Dat zou het meest logische zijn geweest, maar was niet het geval. Want op hetzelfde moment draaiden de twee mannen in de vergaderkamer zich om en keken mij geïrriteerd aan.
Pas toen besefte ik dat een deel van ons bedrijf in Sittard zit. Heen en weer reizen tussen Amsterdam en Sittard is kostbaar en tijdrovend. Dan is een videoconferentie een handige oplossing. Zoals nu blijkt ook om de gang naast de vergaderkamer in de gaten te houden.
