Geplaatst op

Column: Opvulling

In de media wordt melding gemaakt dat wij klagen over de inhoud van onze kerstpakketten en als we er geen krijgen, klagen we nog harder. Waar ik werk worden de kerstpakketten uitgedeeld tijdens de kerstborrel. Daar kan ik dit keer niet bij zijn en wat schetst mijn verbazing, de volgende dag op het werk sta ik oog in oog met een clean desk.

Wát! Vorig jaar heb ik me een breuk getild aan dozen voor afwezige collega’s, en nu ik er zelf niet bij kan zijn omdat ik naar de apotheek moest, moet ik zélf naar boven om mijn doos op te halen!

Er blijkt een barbecuepakket in te zitten. Nee, geen barbecue, wat jammer is, maar het schijnt dat die doos ook prima brandt. Er zit alleen een doosje met diverse smaken barbecuesaus in. Houdbaar tot eind mei, dus hopelijk wordt het een lekker warm en zonnig voorjaar. Achteraf gezien heb ik nog geluk, want enkele collega’s moeten de sausjes zelfs voor twaalf december (dit jaar!) consumeren. Eén collega heeft mazzel, die heeft nog tot 31 december. Kortom, ik kan niets anders doen dan de media gelijk geven.

Bij eerdergenoemde apotheek staan twee heren die zich voorstellen als zijnde afgezanten van een farmaceutisch bedrijf. Naast de heren staat een kartonnen doos ter grootte van vier volle vuilniszakken, maar dan wel twee keer zo hoog. ‘Ik ben de nieuwe account­manager en dit is voor de kerst,’ zegt een van de mannen. Een flap aan de bovenkant gaat open en het lijkt of ik in een gigantische wijnkelder kijk. Losse flessen en kistjes voor zover het oog reikt. ‘Er zit ook iets bij voor de dames,’ vervolgt de accountmeneer. ‘Laten we het in mijn kantoor zetten,’ zegt de enige man van de apotheek met glunderend gezicht, te weten de apotheker zelf.

Gedrieën zeulen ze de doos met pijn en moeite het kantoor in en even later verlaten de twee bezoekers de apotheek. Nog geen drie tellen later valt mijn mond open en puilen mijn ogen uit mijn hoofd. Want de apotheker komt met een brede grijns zijn kantoor uitgelopen, terwijl hij met het grootste gemak en slechts één hand diezelfde enorme doos meeneemt. Daarnet konden drie man het amper van de grond krijgen!

Hij plaatst de doos op de grond en met een joviaal gebaar gooit hij om beurten iets naar elk van de aanwezige “dames”, wat ze met stralende gezichten opvangen. Ik kan het niet goed zien, maar wat hij gooit ziet eruit als een opgerolde fleece deken. Of misschien is het de opvulling die overbleef toen hij in allerijl alle kistjes en flessen wijn uit de doos had gehaald.

Maar ach, deze accountmanager én de apotheker denken tenminste nog aan álle medewerkers. Dat lijkt een uitzondering te zijn. Want wat mij jaar in jaar uit opvalt, is dat de vele accountmanagers die ons land rijk is, doorgaans alleen aan de beslissingsbevoegden denken als het op kerstpresentjes aankomt. Gewone medewerkers krijgen helemaal niets. Hoezo een belangeloos kerstgeschenk.