Het is bloedmooi weer en ik scheur op mijn racefiets over het fietspad. Ik ga hard. Heel hard. Er is bijna geen wind en ik rijd over gloednieuw asfalt. Ik zoef over het zwarte lint en in mijn fantasie zit ik in een heuse straaljager. Racen is vooruitzien, maar er is niets op het pad voor mij te zien.
Wel kuiert verderop een man over het grasveld naast het fietspad. Geen gevaar, hij is meters van het fietspad verwijderd. Hij ziet mij aankomen, staat abrupt stil en brengt twee vingers naar zijn mond. Een schrille kreet stormt met de geluidssnelheid op mij af. Dan valt mijn oog op zijn andere arm, die achteloos langs zijn lichaam hangt. Er bungelt een zwart lint onder dat tot vlak boven het gras reikt.
Ik vloek inwendig, ik vloek hardop en ik duik volop in de remmen. Alles lijkt zich ineens in slowmotion af te spelen. Ik knijp zo hard dat de spieren in mijn vingers pijn doen en ik vrees dat de remhandels zullen afbreken.
Remblokken grijpen zich vast op velgen. Tergend langzaam lijk ik snelheid te verliezen en exact op het moment dat ik de plek bereik waar de man staat te wachten, verschijnt vanuit het niets een enorm lijf uit het dichte struikgewas aan de andere kant van het fietspad. Het beest rent nietsziend in de richting van de bron van het schrille geluid dat zijn baasje maakt. Met de bek wijd open en een tong die bijna over de grond sleept, verschijnt hij pal voor mijn wiel.
De hond draait verbaasd zijn kop, ziet mij en springt angstig opzij. Rakelings scheer ik langs het puntje van zijn staart. De hond blaft een scheldkanonnade mijn kant op en laat zijn tanden zien. Ik blaf eenzelfde boodschap naar zijn baasje en hef ter ondersteuning mijn vuist hoog in de lucht terwijl ik doorfiets.
Even flink in de pedalen en ik ben weer terug op kruissnelheid. Ik ben nog steeds kwaad. Welke eikel roept nou uitgerekend op het moment dat ik op hoge snelheid kom aanstormen zijn hond naar zich toe! Er was helemaal iets aan de hand, tot die vent zich ermee ging bemoeien.
Kilometers van het incident verwijderd doemt een vrouw op een fiets op, achterop een kinderzitje met inhoud. Ik nader het stel van achteren en zal ze dus over enkele ogenblikken gaan inhalen. Meteen ben ik op mijn hoede. Ik weet wat er kan gebeuren. Ik rem uit voorzorg af en houd het topje van mijn wijsvinger gereed bij de bel.
Het lijkt erop dat ik veilig kan passeren, maar je weet maar nooit. Ik maak net aanstalten haar te passeren en ja hoor, daar gebeurt het. De vrouw wijst naar links, blijkbaar om haar kind iets duidelijk te maken en kijkt zelf mee. Meteen gebeurt waar ik bang voor ben: de fiets volgt haar blik.
Ze wijkt uit naar links en nu zit ik gevangen in een soort eendenkooi. De opening wordt steeds kleiner en langzaam maar zeker drukt ze mij het fietspad af. Ik geef een brul en klamp mij wanhopig vast aan het stuur. Ze hoort en ziet mij te laat en ik duik zo de berm . Daar hobbel ik langs, door en over graspollen, struikjes en grote kluiten harde klei in alsof ik op de rug van een wilde stier zit.
Wonder boven wonder lukt het mij terug op het asfalt te komen en na een intens boze blik achterom vervolg ik opnieuw mijn weg.
Ik besluit dat ik het maar beter wat rustiger aan kan gaan doen. Hard rijden is leuk, maar er moeten geen hondeneigenaren en fietsende moeders in de buurt zijn. Bij iedereen die ik vanaf nu passeer geef ik uit voorzorg een flinke hengst op de fietsbel.
Dat levert mij minimaal een paar verontwaardigde blikken op, maar ik kan wel zonder snelheid te minderen, netjes over het asfalt mijn weg vervolgen.
Onverwacht klinkt in de lucht een hoog, jankend geluid en snel kijk ik omhoog. Een F16 straaljager komt op hoge snelheid recht over mijn hoofd gevlogen. Ik verlies hem niet uit het oog. Heel even voel ik mij zo vrij als een vogeltje. Het volgende moment lig ik languit op het asfalt. Plat op mijn bek.
(Deze column beschrijft gebeurtenissen uit mijn jonge jaren en die zo rond 1990 hebben plaatsgevonden, toen ik nog een racefiets had. De column die ik er in die tijd over schreef is helaas verloren gegaan. Vandaar deze nieuwe versie die je als een reconstructie kunt zien)
