‘Even kijken of er een televisie is!’ roept Laura zodra we een kledingwinkel betreden. Leg haar maar eens uit dat niet elke winkel een kinderhoek heeft. In een drogist in Vaals hebben ze een leuk houten huisje gemaakt. Met bankjes erin, zodat een groepje kinderen lekker knus televisie kan kijken. Gevolg is wel dat ze dat huisje nu in elke drogist zoekt, ook al bevinden wij ons momenteel mijlenver van Zuid-Limburg.
Meestal draaien ze in een winkel een promotievideo van Walt Disney, dat kost waarschijnlijk niets. Af en toe komen we een “echte”, een complete video tegen. Soms is dat Pokémon. Voordat Laura de kijkgerechtigde leeftijd had, ging ik er vanuit dat Pokémon een leuke tekenfilm voor kinderen was.
Het enige dat ik er ooit van had gezien, was een wat chagrijnig kijkend jochie en een vrolijk, lief, wollig, geel beestje genaamd Pikachu. Uiteraard kende ik de flippo’s met Pokémon figuurtjes die zelfs door volwassenen werden gespaard. Dat werd gedoogd zolang die ouders niet te opdringerig werden op het schoolplein.
Nadat Laura het Teletubie-tijdperk achter zich had gelaten en naar steeds meer tekenfilms ging kijken, kwam op een kwade dag Pokémon voorbij. Ze is nu vier, maar was toen nog een stuk jonger, ik gok twee jaar. Ik had een vrije dag en Laura wilde televisie kijken. Toevallig begon net de eerste aflevering van Pokémon, dus dat leek mij wel wat. Na afloop zag ik sterretjes voor mijn ogen. Was Pokémon ècht voor jonge kinderen bedoeld? Nou, nee dus!
Ik heb daarna nog wat afleveringen aandachtig bekeken. Niet allemaal, dus verwacht geen grondige analyse van de complete serie. Het eerste dat mij is opgevallen, is dat kinderen die een meningsverschil hebben, meteen een gevecht beginnen. Geen discussie, maar meteen harde actie.
Toegegeven, de knulletjes vechten niet zelf, ze maken gebruik van indirect geweld. Beide jongetjes koesteren namelijk een Pokémon in een balletje. De kenners onder ons vloeken nu ongetwijfeld, omdat het vast een hele mooie (commercieel verantwoorde) naam heeft. En die beestjes laten ze dus tegen elkaar vechten.
Dat vechten gaat gepaard met een hoop fanatisme en de nodige geluid- en lichteffecten. Zoals in veel goedkope Japanse films (denk aan Power Rangers), zit één en ander filmtechnisch nogal klungelig in elkaar, maar de muziek is opzwepend en de optische effecten bezorgen je bijna een epileptische aanval.
Kinderen zijn gevoelig voor non-verbale signalen. Gezichtsuitdrukkingen bijvoorbeeld. Let eens op de verbeten bekkies, de staalharde gezichten, de boze blikken, de vuurspuwende ogen. Dit zijn géén onschuldige kinderfilms! Wellicht zijn ze geschikter voor oudere kinderen, maar toch, ik ben ervan overtuigd dat ze een meer dan slechte uitwerking hebben op jonge kinderen.
Kijk zelf eens een keer naar zo’n aflevering en laat je voor de verandering niet meeslepen door het verhaal. Nee, kijk met open ogen en let op je gevoelens, de emoties die bij je opgeroepen worden.
Laatst waren we bij H&M. Daar hebben ze een kleine houten tribune die uitzicht biedt op een televisie. Het was er een drukte van jewelste. Laura vond nog net één plekje waar ze kon zitten, midden tussen het groepje klein grut. Ik draaide mij om en liep naar Elvira. ‘Pappa!’ riep Laura ineens keihard. Geschrokken draaide ik mij om. ‘Het is Pokémon,’ riep ze opgewonden, haar blik krampachtig van het scherm weggedraaid, ‘dat mag ik niet zien van jou!’
De hele tribune draaide zich abrupt, als een Borg collectief, in één ruk om. Zo’n twintig boze, verontwaardigde kindergezichtjes staarden mij aan.
