Het is weer zover. November is aangebroken en dat betekent dat het startsein is gegeven. De feestdagen zijn in aantocht, een goede reden om tot een media-offensief over te gaan.
Heb je kinderen? Kleine kinderen die naar de vele kinderprogramma’s op televisie kijken? Erg makkelijk die programma’s. Ongeacht het tijdstip en de dag is er altijd wel ergens een filmpje met kleifiguren, pluizige beesten of getekende helden te vinden. Vaak worden die blokken een aantal keren per dag herhaald. Voor jou als ouder minder leuk, maar de kleintjes blijven het prachtig vinden. Waarschijnlijk kun je volstaan met één vierentwintig uur durende videoband, prop die gewoon vol met filmpjes en je hebt er jaren plezier van.
Heb je even geen zin om de kleine te vermaken, of hem/haar steeds bij je dure spullen uit de buurt te houden, of wil zomaar iets voor jezelf doen: grijdab (samenvoeging van: grijp de ab, waarbij ab weer staat voor afstandsbediening) en zappen maar. Nadeel van deze tactiek is wel dat je met de kleine niet meer rustig een winkel kunt binnenlopen.
Tussen die leuke, zoetige kinderfilmpjes door, wordt namelijk een bombardement aan reclames over het kleine mensje uitgestort. Af en toe lijkt het een geniepig precisiebombardement. Vooral poppen doen het op het moment goed. Naast een verdwaalde reclame over Barbiepoppen met verkleurend haar, zijn het voornamelijk de in mindere of meerdere mate levensechte baby’s die het scherm momenteel domineren. Eén voor één paraderen ze over het scherm.
Ben je als ouder maar al te blij dat de kleine en schreeuwende nul-jarige eindelijk is uitgegroeid tot een pratend, zelfstandig denkend, lopend en af en toe gehoorzamend mensje van een paar jaar, word je door de reclame ineens een batterijen-leeg-schreeuwende babypop aangesmeerd.
Als ouder kun je proberen zo’n nep baby uit je huis te weren, maar lang houd je dat niet vol. En er zijn er een hoop van! En ze zijn duur! Er is een baby die begint te huilen zodra je het speentje uit het plastic mondje trekt (je zult het speentje maar per ongeluk kwijtraken!). Een baby die vanuit liggende positie zelf rechtop gaat zitten. Een pratende baby. Een baby die op je stem reageert. Een plassende pop met beweegbaar piemeltje (de mannetjes variant althans, kleur- en modelwijzigingen voorbehouden).
Toch ben ik – zoals gewoonlijk – weer erg achterdochtig en dus op mijn hoede. Er is een babypop waarvan de naam (nee, ik ga hier geen reclame lopen maken, echt niet) doet vermoeden dat het heel wat kan. In het filmpje zie je de pop leuke smoeltjes trekken, gaan zitten, de armpjes en beentjes naar elkaar toe bewegen en noem maar op. Toch valt het mij op dat ik bij elke scène – ze zijn nog net in beeld – twee levensechte kinderhandjes precies dezelfde bewegingen zie maken.
Kortom: het voordeel is dat er voor het bewegen geen batterijen nodig zijn, het nadeel is… je raadt het al. Het filmpje eindigt met de mededeling dat de pop kan praten. Er wordt met geen woord over “deze pop kan zelf bewegen” gesproken.
Ik zie die kleine kinderhandjes in de reclame, maar of de doelgroep dat ook ziet? En ik ben degene die het straks aan mijn huilend dochtertje mag uitleggen als de pop levenloos op zijn of haar rug blijft liggen.
De laatste zin in veel reclamefilmpjes is trouwens: “batterijen niet inbegrepen”. Nou is er één enge speelfilm waarin dat zinnetje een dramatisch effect heeft (batteries not included) en er ontzettend goed inpast. Maar om nou na elke reclame verplicht die tekst te moeten aanhoren, dat gaat toch echt heel snel irriteren. Vooral de gehaastheid waarmee het wordt uitgesproken, want het mag natuurlijk niet teveel kostbare reclametijd kosten.
Stop nou gewoon een pakje goedkope batterijen in zo’n doos met speelgoed. Dat scheelt handenvol met geld. (1) Je hoeft de tekst “batterijen niet inbegrepen” niet meer op de doos af te drukken, (2) je hoeft je dure zendtijd niet te verkwisten en (3) eigenlijk had ik maar twee redenen, dus had ik dit beter kunnen weglaten.
Wat mij vandaag trouwens ineens opvalt, is dat in de meeste grote-mensen-reclames niet al te veel tekst en uitleg wordt gegeven en dat de nadruk meer ligt op HOE een tekst wordt gezegd en uitgesproken. Bij kinderspeelgoed is dat blijkbaar anders, want daar wordt altijd een lel van een tekst opgelepeld. Een spervuur van woorden, op hoog tempo en met een hoog stemmetje, waardoor het lijkt of een zwaar geëmotioneerde robot het geheel voorleest.
Nee, wat kinderprogramma’s betreft mogen de feestdagen wat mij betreft snel achter de rug zijn, want mijn televisie lijkt onderhand wel een poppenkast.
