‘Goedemorgen. Ik kom de taart ophalen. Krick is de naam.’
‘O.’ Twee grote ogen kijken mij verschrikt aan. ‘Er is een probleem,’ zegt de verkoopster, in een poging ook mij verschrikt te laten kijken.
En ik moet zeggen, dat lukt haar aardig, voornamelijk vanwege het affiche dat ik bij binnenkomst van de winkel heb gelezen: “Afgelopen nacht is onze bakkerij afgebrand. Wij bieden onze excuses aan voor het ongemak.” Ik heb geen idee of slagroom en cake een garantie zijn voor een goed vreugdevuur, maar op een geflambeerde taart zit ik niet te wachten.
‘De dozen zijn op,’ vervolgt ze.
‘O!’ Opgelucht haal ik adem. Gelukkig is de taart niet in rook opgegaan. Ik rits mijn jas open. Het is wat benauwd hier binnen, al kan dat ook aan mij liggen. ‘Wanneer komen de dozen binnen?’
Ze haalt haar schouders op. ‘Geen idee.’
Dat schiet lekker op. ‘Er is vast een andere manier waarop ik een taart mee naar huis kan meenemen?’ In beide handen is niet het juiste antwoord, voeg ik er in gedachten alvast aan toe.
‘Er zit een plaat onder.’
‘Nou, dan doen we dat toch.’ Een stukje karton eronder is vast stevig genoeg.
De verkoopster verdwijnt naar achteren en komt vervolgens met een aluminium bakplaat van anderhalve meter bij een meter aanzeulen. Kartonnen deksels die bij de taartdozen horen blijken er wel te zijn, dus blijkbaar zijn vannacht alleen de kartonnen onderkanten ritueel verbrand. Zodoende wordt mijn taart netjes afgedekt en aan het zicht onttrokken. Handig, want al kan Laura nog niet lezen, ook zonder ‘Hoera! Laura 5 jaar!’ is het moeilijk om te verbergen dat het om een verjaardagstaart gaat.
Net op het moment dat ik de winkel wil verlaten schiet mij plotseling iets te binnen. Dit is een Sneeuwwitje-taart. Die taart heb ik ook in mijn handen, maar de naam geeft al een beetje aan wat er ontbreekt. ‘Er moeten ook poppetjes en een koets bijzitten.’
De verkoopster schud haar hoofd. ‘Nee hoor, dit is het.’
‘Ja hoor, dit is het niet. We hebben er zelfs nog apart voor moeten betalen.’
Ze schudt haar hoofd.
‘Als je de bon er eventjes bij pakt, dan…‘
‘Die heb ik niet,’ onderbreekt ze mij.
‘O.’
Dat is pech hebben. Ik namelijk ook niet. Bij het bestellen, twee weken geleden, is er iets onduidelijks in een bonnenboekje gekrabbeld, maar we hebben daar geen kopietje van gekregen. ‘Alleen uw naam is voldoende als u hem komt ophalen,’ zei ze toen heel overtuigend. Daar had ik meteen al een raar gevoel bij, maar daar schiet ik nu niets mee op.
‘O! Nu schiet het me weer te binnen.’
Opgelucht haal ik adem en steek mijn hand uit om de poppetjes in ontvangst te nemen.
‘U wilde een scan van uw kind hebben.’
Mijn hand zakt weer omlaag. ‘Een wat?’ Ziekenhuisbezoeken hebben we de laatste jaren meer dan voldoende gehad vanwege enkele familieleden, wat moet ik nu ineens met een scan van Laura?
‘Niet zo’n scan. Een foto van uw kind. U wilde een scan op de taart. Maar u twijfelde en nam toen toch maar dit.’
‘U vergist zich en verwart mij met een andere klant.’
‘Ik?’ roept ze beledigd. ‘Nee hoor.’
‘Ik wil geen scan van mijn kind. Ik wil een sneeuwwitje-taart. Er is zelfs geen moment van twijfel geweest.’
‘U wilde een scan, meneer.’
‘Ik bestel één keer per jaar een taart bij u. Zal ik me dan niet precies herinneren wát ik heb besteld? Het is míjn kind! U bestelt de hele dag taarten en dan is een vergissing snel gemaakt. Dat ligt toch voor de hand?’
‘Nee hoor, ik herinner het me nu weer heel precies! Ik ben er echt heel zeker van. Eerst wilde u een scan en toen toch maar dit.’
Heel even gaan mijn gedachten naar een ander jaar, toen er met grote letters ‘Lara’ op haar verjaardagstaart stond te lezen. Je raadt het al, dat was bij dezelfde banketbakker. Ook toen was het erg prettig dat Laura dat zelf niet kon lezen. Je zit alleen wel de hele avond aan iedereen uit te leggen dat ze wel degelijk op het juiste verjaardagsfeestje zijn.
Uiteindelijk verlaat ik de winkel met wat dus een immense bakplaat blijkt te zijn. En met als extraatje een doosje met daarin een koets, een prins en een prinses. Figuurtjes voor een bruidstaart, hoewel de verkoopster dat met klem ontkent. Ze weet het heel zeker. Nou, wat mij betreft is ook één ding zeker. Niet alleen de bakkerij heeft rookschade opgelopen, haar geheugen ook.
