‘Ja, ik kon er echt niet door hoor!’
Dat klopt. Op die manier, op dit specifieke punt, niet nee. Ik sta in een bescheiden rij te wachten, buiten voor de banketbakkerij, tot de drie mensen voor mij hun oliebolletjes hebben besteld. Achter mij staat nog precies één mevrouw te wachten. Niet echt topdrukte lijkt mij.
En dan gebeurt het. Precies waar ik sta, op het meest onhandige punt, wil een oude mevrouw zich tussen ons door worstelen. Ze zou een grootmoeder kunnen zijn. Kúnnen zijn. Want dat is ze overduidelijk niet. Ze is een Cruella De Vil, maar dan eentje die kinderen haat.
Ze walst over Laura (van vier) heen, probeert haar met één arm nog even een extra zetje opzij te geven, zó de stellage met opgestapelde oliebollen in. Ik kan de kleine nog net onder Cruella’s verpletterende steunschoenen vandaan trekken.
Dat heb je tegenwoordig. Ik zou mij er bijna bij neerleggen. Als je ergens niet langs kunt, als iets of iemand de vrije doorgang belemmert, waardoor je een kleine vertraging dreigt op te lopen, dan word je meteen agressief. Ik kijk om me heen. Die mevrouw kon aan alle kanten met gemak langslopen. Maar nee, precies op de plek waar een handvol mensen in de oliebollenrij staat te wachten, wil ze persé passeren.
‘Ja, ik kon er echt niet door hoor!’ De logica alleen al. In begrijp het niet, en snap ze het zelf trouwens wel? Denk eens na, mens! Kijk uit je doppen. Ze staat nu nog te mopperen. Ze is stilletjes VOOR het begin van de rij gaan staan, bij een oudere meneer die blijkbaar haar man is. Waarom dan die haast? Hij is al aan de beurt, je hoeft de oliebollen niet voor hem op te vangen.
Ze moppert op mij. Zogenaamd tegen niemand in het bijzonder, maar ik weet dat haar tirade specifiek voor mij is bedoeld. Ik trakteer haar op vuile blikken en voeg er meteen enkele – eveneens aan niemand gerichte – opmerkingen aan toe.
Ik merk aan mezelf dat het agressievirus ook mij heeft aangetast. Het moet een geheim wapen zijn, ontwikkeld in de koude oorlog. Een virus dat gewone mensen verandert in gewetenloze, keiharde soldaten. Door een fataal ongeluk of terroristische aanslag is het per ongeluk vrijgekomen en dat wiert nu telig onder de immense wereldbevolking.
Zo kan ik mijn eigen gedrag nog een beetje goedpraten, voor mijzelf althans, als weerloos slachtoffer.
Cruella liep ons expres onder de voet, dat was geheel onnodig, want door twee passen extra te zetten had ze heel eenvoudig om ons heen gekund. Helaas denken mensen alleen in voorwaartse bewegingen, net als op de snelweg. Voorbeeld: iemand zit op de linker rijstrook en besluit plotseling de afrit te nemen. Die doet dat altijd uitgerekend vlak voor mijn auto. Door zich moeizaam tussen mij en mijn voorganger door te wringen. En die honderd vrije meters achter mij? Die gebruikt niemand. Stel je voor, even een kort trapje op het rempedaal, zodat je alle ruimte hebt om op je gemak en zonder risico’s de snelweg te verlaten.
Later op de dag hebben Elvira en ik het er nog over. Ik hoor van haar dat Cruella helemaal niet bij die oude meneer hoorde. Ze was botweg voorgedrongen door een bekende van haar aan te spreken. ‘Ik hoop dat ze gelukkig is met haar oliebollen,’ zegt Elvira nog met een boze uitdrukking op haar gezicht. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik hoop dat ze haar beide benen breekt op het gladde trottoir.’
Geen kinderen en toch benieuwd naar Cruella De Vil? Bekijk dan de film 101 of 102 echte Dalmatiërs…
