Ik wist niet dat zóveel mensen kunnen zingen, of in de veronderstelling zijn dat ze dat kunnen. Idols. Eindelijk een commercieel en toch leuk programma. Veel is er geschreven en gezegd over zowel kandidaten als jury. Maar niet alles.
Een programma als Idols laat een groot contrast zien én horen. Het ene moment staat een jongen heel enthousiast te zingen en denk ik ga vooral door als je er plezier in hebt maar dan wel onder de douche en vooral niet die van mij. Zet het water op maximaal, schuif de douchecabine zorgvuldig dicht en vraag je vriendin een wagonlading purschuim aan te brengen.
Het volgende moment komt een rijzende ster in beeld, ik merk het aan alles. Uitstraling, optreden en zang spetteren van het scherm alsof hij of zij nooit iets anders heeft gedaan. Prachtig vind ik het, dat al dat talent ‘zomaar ergens op straat rondloopt’ en zonder een programma als Idols misschien voor altijd onontdekt was gebleven.
Ontroerend vind ik het fragment van de Engelse variant van Idols, waarin een jongen zijn naam, laat staan wat hij van wie zingt, met geen mogelijkheid uit zijn mond krijgt, zo hevig stottert hij. Van iemand die stottert denken we al snel dat hij niet helemaal in orde is, of toch minstens een onhandige stuntelaar is. Maar dan begint hij te zingen – en staat er plotsklaps een wereldster! Hij kan zo op tournee! Na het zingen krijgt hij opnieuw geen woord uit zijn mond en ik ook niet. Het gebeurt zelden dat ik tranen van ontroering krijg door een programma.
De jury is zeer deskundig. Geen twijfel mogelijk. Jammer alleen dat kritiek soms op een verkeerde manier wordt gebracht. Dat ‘lachen om’ soms verandert in uitlachen. De waarheid zeggen, mee eens. Zeggen waar het op staat, mee eens. De waarheid is hard. Maar houd het wel zakelijk en geef geen kritiek op dingen die niet relevant zijn. Doe mensen niet (onnodig) pijn. Verklaar dus niet tegen de een ‘ik wil jouw hoofd niet op een poster boven mijn bed hebben’ en vervolgens tegen een ander ‘de tijd dat alleen een mooi lijf genoeg was is voorbij’.
Het doel van Idols is even simpel als hard. Er wordt één superster gezocht. Eén. Eeuwig zonde als ik zie welke talenten week na week aan mij voorbij trekken. Idols zoekt één superster en toegegeven, wereldwijd bestaan daar niet zo gek veel van. Maar: er bestaan wel degelijk veel zangers en zangeressen. Niet iedereen kan een superster zijn, maar maakt dat uit? Ik ben ervan overtuigd dat naast die ene gelukkige persoon die de superster van Idols wordt, vele zangers en zangeressen zijn die dankzij dit programma eindelijk ontdekt zullen worden. Ze zingen de sterren van de hemel.
