Ooit werd het doosje van een zojuist aangeschafte CD op verzoek met een plakkertje dichtgemaakt. Verzegeld. Had de – minder blij dan verwachte – ontvanger het schijfje al of viel de muziekkeuze niet voldoende in de smaak, dan kon het altijd nog worden geruild.
Daarnaast kon de gulle gever door het doosje voorzichtig bij de twee scharniertjes open te wippen, snel nog even een kopietje voor zichzelf trekken. Zo bleef de verzegeling netjes zitten en geheel intact. Menig jarige heeft in die tijd verbaasd staan kijken omdat ze een CD kregen die alleen ik maar leuk vond.
Helaas verschenen er plotseling nauwe plastic zakjes; de CD’s werden gesealed. Vanaf dat moment moest er netjes aan de jarige gevraagd worden of de CD beluisterd danwel gekopieerd mocht worden. Dat mocht meestal wel, echter meestal pas zodra de jarige – na enkele weken – zelf uitgeluisterd was.
