Om het mediacircus enigszins binnen de perken te houden besloot ik om – bij hoge uitzondering – mijn Psion zakcomputer niet mee te nemen op vakantie. Want op de laptop die ik gebruik om mijn digitale foto’s te ontladen (er voor het gemak even van uitgaande dat mijn geheugenkaartjes zich niet spontaan legen) zit immers Word. Dus verhaaltjes tikken kan ik ook wel zonder Psion. Dat lumineuze idee, die geniale ingeving, bleek een stompzinnige vergissing.
Technisch gezien was het waar, maar een laptop moet je eerst aanzwengelen en een Psion klap je open en je begint meteen met tikken. Je tikt door zolang je wilt en kunt. Ook al is dat slechts een halve minuut. Je klapt hem dicht, legt hem op de leuning van de bank en vergeet hem, tot je weer tijd hebt en dan ga je lekker verder.
Tikken zodra het je uitkomt. Openklappen is voldoende. Die laptop daarentegen trok ik pas ‘s avonds laat uit de kast. In een vakantiehuisje, met voor en achter twijfelachtige sloten, ga ik niet uitgebreid op het gazon met een laptop op schoot zitten. Want hoewel ík weet dat het ding enorm oud, versleten en technisch zwaar achterhaald is, voor een buitenstaander lijkt het al snel een geavanceerde machine met alles erop en eraan.
Kortom, pikgevoelig. Pas ‘s avonds laat, zodra ik binnen zat en niemand het apparaat kon zien, pakte ik de laptop en dan eigenlijk alleen om foto’s van de camera te ontladen, deze vluchtig te bekijken en de boel dan snel weer op te ruimen.
Je begrijpt het al, in drie weken tijd heb ik bar weinig getikt. Niets mis mee, het was vakantie, maar er waren momenten waarop ik lekker had willen tikken. Desnoods maar een paar zinnen. Helaas kwam het steeds net niet uit, iedere keer die laptop optuigen is gewoon te omslachtig.
Zo werkt het niet. Met zoiets creatiefs als schrijven kun je niet inplannen van 22:00 tot 23:00 op volle kracht aan de slag te gaan. Een boek pak je op en ga je lezen. Een boek schrijven is wat anders. Op onverwachte momenten krijg je inspiratie, raak je in de juiste ‘toestand’ om te gaan schrijven.
Elke schrijver kent dat gevoel. Die momenten zijn vluchtiger dan gas. Gebruik je ze niet, dan vervagen ze direct. Ik kan ze althans niet oppotten tot ‘s avonds na tienen. Tijdens vorige vakanties zat ik heerlijk op een bankje met mijn Psion te fröbelen, terwijl Laura zich prima vermaakte in de speeltuin (zie mijn column Organizer). Dat heb ik gemist. De volgende keer gaat dat machientje weer gewoon mee. Nu nog bedenken hoe ik die laptop kan thuislaten.
