Heb jij ook zo’n trek in yoghurt zodra je buitenshuis bent? Als ik de reclame moet geloven gaan we althans massaal aan de Yoghurtsnack. Ja, je leest het goed: snack. Bij alles met het etiket “snack” loopt het water ons namelijk in de mond.
Gek hè, dat ik nooit, maar dan ook nooit het idee heb gehad een pak yoghurt mee naar het werk te nemen. Gelukkig hebben we fabrikanten die ons geheel belangeloos op die mogelijkheid wijzen.
Zo is in een eerste reclamespotje een meneer te zien die zittende in de tram gezellig een pak yoghurt opentrekt en net als hij een hap wil nemen moet opstaan voor een oudere mevrouw. Ja en daar staat hij dan, met zijn koffertje, een lepel en een vers geopend pak yoghurt, in een drukke, rijdende tram. Het tweede spotje laat min of meer hetzelfde zien. Dit keer gaat het om een jongeman die midden op straat besluit dat het de hoogste tijd is om yoghurt te gaan eten.
Heb hij ooit iemand op straat of in de tram yoghurt zien verorberen?
Het is een bekende truc in de reclamewereld om eerst iets op een overdreven omslachtige en onhandige manier te laten zien om aan te tonen hoe het vooral níet moet. En dan, voilà, volgt de oplossing: het nieuwe product dat o zo handig is.
In dit geval gaat het om “Breaker”. Een nieuwe, flitsende naam voor iets dat allang bestaat: yoghurt. Alleen nu in een soort knijpzakje met een tuutje erop, waardoor je het overal en altijd kunt nuttigen. Aangenomen dat je dat wilt natuurlijk.
En dat wil je, want in de reclame zie je – na die twee domme, domme mannen met hun ouderwetse pakken yoghurt – enkele vlotte jongedames die zich te buiten gaan aan hun hippe nieuwe snacks. Ze genieten zichtbaar van hun Breakers.
Het zakje, dat binnenkort spottend “het infuus” zal worden genoemd, lijkt verdacht veel op een zakje astronautenvoer. Of op een flesje babymelk vanwege het “speentje”. Het valt mij tegen dat de reclame dit niet als extra voordeel noemt: kan ook in gewichtloze toestand genuttigd worden. Handig als je binnenkort een ruimtereis wint.
Tot mijn grote schrik wordt Breaker ook nog verkocht. Vanmiddag stond ik argeloos bij de kassa van een supermarkt en de mevrouw voor mij, die trouwens verdacht veel op de dame uit één van de spotjes leek, plaatste zonder schaamte een Breaker op de band.
Ik werd er stil van. Stiekem hoopte ik dat ze hem buiten meteen zou opeten. Daarom wilde ik zo snel mogelijk afrekenen om haar vooral niet uit het oog te verliezen. Dit moest ik zien! Helaas, het kwam er niet van. De caissière bracht mij in één klap terug in de realiteit.
Eerst zag ik niets vreemds aan haar. Het was gewoon een leuk meisje. Jong, blond haar en met glimmende blauwe ogen. In dat laatste had ik in eerste instantie geen erg. Want ik had het nogal druk met allemaal voorwerpen op de band gooien en die er vlak daarna weer vanaf te halen.
Bij het pinnen somde ze met dodelijk verveelde stem het eindbedrag op. Terwijl ik mijn pincode intoetste hoorde ik een geeuw. Behulpzaam als ik ben zei ik dat ze gelukkig niet lang meer hoefde. Ik keek haar aan en zag dat haar ogen nu nog meer glommen dan daarnet en ook hoe een traan zich losmaakte uit haar ooghoek.
Snel voegde ik eraan toe dat ik bedoelde dat ze vandaag niet lang meer hoefde, mocht ze mij verkeerd begrepen hebben.
Ik wilde niets liever dan vragen wat er was, maar ja, ze wilde er vast niet over praten met een wildvreemde vent en ze was trouwens alweer met de volgende klant bezig. Terwijl ik wegliep had ik wel een vermoeden wat de oorzaak van haar verdriet was. Dat had vast te maken met een hartenbreaker.
