Eerder deze week stelde ik voor om oorlogen ergens in een onbewoond gebied uit te vechten (zie column Land of Battle). Want anders gebeuren er alleen maar ongelukken. Grote mensen die met vuur spelen, dat is vragen om moeilijkheden. Inmiddels ben ik enkele journaals en kranten ouder en heb ik toch mijn twijfels over mijn eerdere voorstel.
Ik vraag mij af of het iets oplost. Ik heb het idee dat zodra het ergens in de wereld beter dreigt te gaan, er zo snel mogelijk een – al dan niet nieuw – excuus wordt bedacht om er weer een puinhoop van te maken.
Want stel je voor dat de dagelijkse sleur de kans krijgt om zich heen te grijpen. Voor je het weet zit je in een saai kantoor om vier uur een waterig soepje te drinken. Nee, dan maar met een zakdoek voor je gezicht geknoopt een stel keien naar iemand gooien, of met een tank door een vluchtelingenkamp rijden, of een groepje ouders met schoolkinderen die door jouw straat lopen molesteren.
Vechtende partijen zijn moeilijk uit elkaar te houden, ongeacht hoeveel vredesmachten je ertussen zet, en ongeacht de kleur die je de helmen en de voertuigen van de vredesbewakers geeft. Opvallende kleuren zijn wel makkelijker om op te richten en niet alleen bij het gooien van modder.
Als magneten worden intolerante groepen naar elkaar toe getrokken. Met vage redenen als “ons land” of “heilige grond” of “zij begonnen” of “dit is onze wijk”. Uit elkaar trekken en ergens heel ver van elkaar verwijderd weer neerzetten zou helpen. Eventjes. Zolang iedereen blijft zitten waar ‘ie zit. Zoals vroeger op school, als de meester boos was en je in de hoek moest staan. Alleen blijven we niet meer zoet staan. We kunnen lopen, rennen en vliegen.
Dus nee, dat gaat helaas niet lukken. Ik denk niet dat mensen alleen het kunnen oplossen. We hebben hulp van hogerhand nodig. Nou is mijn vertrouwen in God dusdanig aangetast, sinds ik kort geleden las dat alleen al door het simpele feit dat enkele mensen geen bruid van Jezus wilden worden, zij in staat zijn geweest om Zijn Plannen te dwarsbomen.
Nooit geweten dat simpele wezentjes zoals wij, een oppermachtig wezen als God dwars kunnen zitten!?! Zouden we dan soms toch meer macht hebben dan we ooit hebben durven dromen? Zouden we dan misschien onszelf kunnen verbeteren? Ik ben benieuwd wat de volgende stap in onze evolutie wordt…
Nee, ik denk dat we Hem er voor deze ene keer wel buiten kunnen laten. Ik zoek directere, concretere hulp. Andere wezens die ons mogelijk kunnen helpen. Heeft er misschien iemand contact met aliens (zie ook mijn eerdere column ET)? Misschien weten zij of er nog wat planeetjes te huur of te koop? Het liefst planeten die ver van elkaar verwijderd zijn, zeg een lichtjaartje of duizend. Of is dat te dichtbij?
Als ze vragen waar het voor is, vertel ze dan maar dat ik graag wil dat mensen die niet normaal met elkaar willen leven, op aparte planeten worden neergezet. Dan kunnen ze niet zoveel kwaad aanrichten. Ik kan ze wel een lijstje geven met groepen mensen die sowieso uit elkaar gehaald moeten worden. Anders wordt het nooit wat met de mensheid.
Of denk je dat het geen zin heeft, dat er niet genoeg vrije planeten zijn, als we uitgaan van het ‘worst case scenario’ waarbij we één paartje per planeet moeten gaan neerzetten? Moderne varianten van Adam en Eva?
Alhoewel? Gezien het stijgende aantal echtscheidingen zullen het wel éénpersoonsplaneetjes worden. Kan iedereen lekker uit zijn eigen bol gaan.
