We gaan naar de Efteling. Elvira had al met Pasen het lumineuze idee om daar naartoe te gaan, maar dat vond ik niet zo’n fijn plan. ‘Als je niet in de file wilt staan, dan gaan we gewoon met de trein,’ gaf ze als antwoord op mijn bedenkelijke blik. Ik vertelde haar dat ik nog het minst bang was voor de files BUITEN het terrein van de Efteling.
Gelukkig heeft Laura een dag vrij van school. De leerkrachten hebben namelijk een studiedag. ‘Dan neem ik vrij en gaan we alsnog naar de Efteling,’ bood ik enkele dagen geleden aan.
De eerste wachttijd onderga ik lijdzaam in de rij voor de kaartjes. Nee, niet bij de ingang van de Efteling, maar ergens langs de A2, bij de Shell. Ik dacht slim te zijn door al op de heenreis kaartjes te kopen. ‘Dat is handig, dan hoeven we niet in die lange rij bij de kassa van de Efteling te wachten.’ Het idee was leuk, de uitvoering minder. Want waar er bij de Shell een lange rij betaalgrage mensen staat te wachten, is er zodra wij rond een uur of elf eindelijk bij de Efteling aankomen amper iemand bij de ingang te bekennen.
Eenmaal binnen loopt de langste wachttijd waar wij mee te maken krijgen al gauw op tot een halve minuut. Een halve minuut! Kun je het geloven?
Nadeel van die korte wachttijden is wel dat het ineens erg opvalt hoeveel tijd je kwijt bent om van het uitstappunt van een attractie weer terug te komen bij het instappunt voor een tweede rit. Ja, het is ook nooit goed, er is altijd wel wat om over te zeiken.
Bij sommige attracties moet je namelijk zigzaggend tussen ellenlange metalen dranghekjes lopen, ook als er helemaal niemand staat. Je passeert dan bordjes met teksten als: “vanaf hier één uur wachttijd”. Een korte weg is niet altijd mogelijk en het animo om met een kind van vier in mijn armen over vijfentwintig hekjes te klauteren als ware het een hindernisbaan is bij mij niet al te groot.
Opvallend is verder dat bij één attractie zelfs zónder publiek gewacht moet worden. Dat is Villa Volta. De attractie kent twee kamers waarin een verhaal wordt verteld, als opwarmertje voor de échte attractie. Iedereen die Villa Volta kent, wil het liefst naar het hoogtepunt van de attractie en slaat die twee kamers met alle plezier over. Dat verhaal, daar zit werkelijk niemand op te wachten.
Het grootste deel van de Nederlanders en onze Belgische buren kent het al uit het hoofd. De andere bezoekers, voornamelijk anderstaligen, kennen deze attractie niet, maar verstaan er toch geen woord van. Kortom: doorlopen bij die kamers, tenzij het zo druk is dat wachten écht nodig is.
Het loont trouwens de moeite om ruim voor vertrek de internetsite van de Efteling met een bezoekje te vereren. Daar adviseren ze om een uur voor opening te komen, zodat je niet in de rij hoeft te staan.
Een vreemd advies, want ze vergeten erbij te vertellen dat je dan wel een uur met je giechel tegen het ijskoude hek staat. Mijn advies: ga juist een uur later (zoals wij), dan loop je zó door. Op de site is tevens een kalender te vinden, waarop met kleuren staat aangegeven wanneer de rustige, minder rustige en drukke perioden zijn. Erg handig als je liever de hele dag in attracties zit, in plaats van in lange wachtrijen staat te staan.
