Iedereen die weleens op mijn homepage is geweest weet het. Ik maak foto’s. Al van jongs af aan heb ik gefotografeerd, maar sinds vorig jaar is er een ware explosie aan foto’s. In augustus dat jaar heb ik namelijk een digitale camera gekocht. Het mooie is dat je ter plekke ziet wat je ervan bakt en correcties zijn à la minute mogelijk. Geen wachttijd tot je weet of je foto’s gelukt zijn, je ziet het meteen en daar leer je veel van. Juist daardoor is de kwaliteit van mijn foto’s met sprongen vooruit gegaan.
Op een gegeven moment gebruikte ik het brilletje van de zonsverduistering van een tijd geleden om een foto van de zon te maken. Dat ging perfect. Het ging zelfs zo goed, dat ik Mercurius er vlakbij kon zien staan. Tsjonge, wat kon ik toch veel doen met die camera. Alhoewel? Wat zeg ik nu, Mercurius? Maar dat kan toch helemaal niet! Met een bang voorgevoel bladerde ik met de “page down” toets door mijn recente foto’s. Mercurius was wel erg vaak op mijn foto’s te zien, ook als ik de zon in de rug had en zelfs als ik binnenshuis foto’s maakte.
Er bleek een burntout pixel op mijn CCD te zitten. Een pixel die altijd aanstaat en die was daardoor op vrijwel elke foto te zien. Klein, maar storend. Na lang wikken en wegen de camera tijdens de vakantieperiode weggebracht. Waarom juist dan? Omdat iedereen zijn, vaak pas twee dagen ervoor aangeschafte, camera meeneemt op vakantie en bij terugkomst laat repareren omdat het ding met een prachtige buiteling ergens op de rotsen te pletter is gevallen. Kortom, zo hoopte ik de reparatietijd kort te houden.
Bij het betreden van de fotozaak werd een reparatietijd van acht weken genoemd. Inderdaad, geen uren maar weken. Een peperduur apparaat dat zo’n lange tijd weg moet voor een reparatie, dat is niet van deze tijd! Hoe moest ik die periode doorkomen, zo zonder digitaal vriendje? Ik nam dat ding vrijwel overal mee naartoe. Maar ja, wat moet, dat moet.
Na zes weken voorzichtig in de winkel geïnformeerd hoe het ermee stond.
‘Nee meneer, dat weten wij niet. We hebben afgesproken dat een reparatie zes tot tien weken duurt en dat we tussendoor niet kunnen informeren.’
‘Pardon? Waar zijn die acht weken ineens gebleven?’
‘Nou, dat is precies zes plus tien gedeeld door twee, snapt u?’
‘Ja, maar wat nou als ik de camera na tien weken terugkrijg met een netjes getikt briefje “defect niet aangetroffen” erbij? Moet ik dan weer zo lang wachten?’
‘Dat kan niet, meneer. Dan bellen ze ons meteen.’
Met een angstig voorgevoel verliet ik de winkel en stuurde een email naar de helpdesk van de camerabouwer, die op internet wordt aangeprezen met volzinnen als: “You should never need it – but it is always good to know that there is someone you can turn to. Just send an e-mail to technical support or call the European technical hotline and our team of experts will be pleased to help you.”
Dat klonk veelbelovend. Al na enkele dagen kreeg ik inderdaad een antwoord: “Please ask your question in English, French or German.” Toen ik dat had gedaan zweeg men in alle talen, tot aan de dag van vandaag.
Na tien weken toch maar in de winkel geïnformeerd hoe het ermee stond. Niets gehoord. De verkoper stuurde een fax. Dus blijkbaar kon hij wel degelijk informeren. Enkele dagen later gaf men schoorvoetend toe dat er een antwoord was. Zeven weken eerder – dus al na drie weken – was er een fax naar de winkel gestuurd (“Die hebben we echt nooit gehad hoor, meneer”).
Er zat geen garantiebewijs of aankoopbewijs bij de camera en ik moest aangeven of ik het reparatiebedrag wilde betalen. De camera had dus al die tijd zomaar ergens op een plankje stoffig liggen worden! Maar goed, na faxen van de benodigde papieren zou er eindelijk iets gaan gebeuren. Inmiddels was de camera elf weken weg.
Het werd tijd voor de Consumentenbond. Ik kreeg het advies een brief te sturen. Met een termijn waarbinnen de camera gerepareerd moest zijn. Op de laatste dag van de termijn, je raad het al: “Ja, ik bel ze net op en ze hebben mijn fax nooit ontvangen.’
Heeft de camera dus nog eens twee weken stof liggen happen! Dertien weken en er was nog helemaal niets gebeurd.
Helaas besefte ik dit laatste pas toen ik de winkel nog een allerlaatste verlenging had gegeven. Vrijdag – eind deze week – moet ik de camera terug hebben met alle door mij aangegeven defecten gerepareerd. Zoniet, dan houdt het op.
Het heeft geen zin om veertien weken lang een niet gerepareerde camera ergens op een verre plank in mijn bezit te hebben.
