De eerste werkdag van het nieuwe jaar. Een grijze dag met dichte mist vanaf het moment dat ik opstond tot dik na het avondeten. Op zo’n dag lijkt de wereld klein, met de horizon altijd onder handbereik. Op weg naar huis passeer ik de kop (staart?) van één van de landingsbanen van Schiphol. Daar is de mist een stuk minder dicht en zie ik voor het eerst vandaag een stuk blauwe lucht.
De gloed van de landingslichten steekt mooi af tegen een muur van mist. Ook valt het mij op dat er boven de landingslichten helemaal geen mist hangt. Misschien wordt dit veroorzaakt door de hitte van de lampen?
Goh, denk ik nog, dat is misschien wel leuk voor een foto, ik heb mijn camera toch bij mij. Na een stuk verderop een veilig plekje te hebben gevonden om te keren, rijd ik terug en parkeer de auto op de oprit van een bedrijf. Zodra ik uitstap wacht mij helaas een teleurstelling. De mist is inmiddels weer egaal geworden. Van het “gat” boven de lampen is niets meer te bekennen.
Helaas, net te laat, dat zul je altijd zien! Dan maar naar huis.
Ineens hoor ik een geluid achter mij en ik draai mij om.
Gierende motoren. Het geluid zwelt verbazingwekkend snel aan. Uit de mist doemt het silhouet van een enorm vliegtuig op. Ineens breekt hij door de mist, het is een Boeing 747 vol in de landing. Op de plek langs de ringvaart waar ik sta komen de toestellen lekker laag over de weg. Imponerend om te zien!
Ook dit toestel vliegt recht over mijn hoofd en dendert op de landingsbaan af. Mijn mond valt open. Lange nevelslierten wervelen boven de vleugels en in het kielzog van het vliegtuig. De slierten krullen om, het lijkt wel of het toestel wordt omringd door gigantisch hoge golven. Dan verdwijnt het vliegtuig weer in de dichte mist die boven de landingsbaan hangt. Een gapend gat in de mist vóór de landingsbaan achterlatend. Recht boven de landingslichten.
Het gaat allemaal zo snel, ik sta met de camera in mijn hand vol verbazing toe te kijken. Gelaten wacht ik op het volgende toestel, ditmaal met mijn camera paraat.
Dat toestel laat nog op zich wachten, maar na een minuut of wat gebeurt er wel iets anders. Ik hoor ineens geluiden alsof iemand in slow motion vuurpijlen over mijn hoofd schiet. Sissende geluiden die links en rechts langs mij heen trekken.
Er is helemaal niets te zien, maar wel van alles te horen. Ik neem aan dat het de wervelingen zijn, drukverschillen die worden opgeheven, luchtkanalen die zich sluiten. Het is een spectaculaire ervaring!
Deze column is samen met een reeks van mijn foto’s gepubliceerd in Weer! Magazine jaargang 3 nummer 1 (februari 2002).
