Geplaatst op

Column: Meer voor minder

Als ik een tijdmachine had, kon ik in het verleden inslaan wat toen goedkoop was en nu duur is. Wat een geld zou ik dan besparen. Of beter nog, ik zou naar het verleden brengen wat nu belachelijk goedkoop is en toen onbetaalbaar was of nog helemaal niet bestond.

Ik ben zo iemand die nog een XT heeft gehad. Nee, ik bedoel geen auto met extra grote handgreep op de kofferbak (noem ik ook wel draagvleugelboot) en bumpers in de kleur van de lak tot op het asfalt, die in woonwijken rakelings over verkeersdrempels schuurt, op snelwegen voornamelijk tegen een vangrail aangedrukt staat, en als er ergens in Nederland een straatrace wordt gehouden met alle vier de pootjes zielig omhoog in de middenberm ligt, met een groepje beteuterd kijkende jongelui naast. Nee, ik bedoel een IBM XT.

In 1986 kocht ik als opvolger voor mijn Commodore 64 homecomputer een IBM XT. Althans, een “goedkope” kloon ervan, want een echte PC was in die tijd nog volledig onbetaalbaar. Een vier MegaHertz (nee nee, geen GigaHertz) processor model 8086. Met twee sleuven waarin je zwarte envelopjes schoof. Een harde schijf? Wat was dat? Op floppy ‘A’ stond MSDOS (versie oud / bejaard) en op floppy ‘B’ stonden een Pascal compiler en mijn eigen programma’s. Het jaar erop besloot ik op de HCC-beurs een enigszins betaalbare harddisk te kopen. Echt veel ruimte had ik niet nodig, maar toch besloot ik voor het ‘grote model’ te gaan. Ja ja, ik nam twintig (!) in plaats van tien MB. Ook dit is geen tikfout, geen GigaByte maar MegaByte. Dit alles voor de lieve som van twaalfhonderd gulden. Kun je het je voorstellen?

Wie maak je vandaag de dag nog blij met 20 MB? Als je een digitale camera koopt en er zit 16 MB aan geheugen bij, gooi je dat kaartje zonder met je ogen te knipperen meteen in de prullenbak en koopt een groter model. Hoeveel intern geheugen heeft jouw computer? Die van mij had 640 KB. Nu koop je een computer met standaard 512 MB of één GB geheugen en een harddisk van 250 GB.

Waarom. Waarom is er zoveel nodig?  Ineens bedenk ik het volgende: gooi eráf dat gare Windows. Terug naar die goede oude MSDOS en iedereen heeft meteen een supercomputer. Heb je weleens jouw computer opgestart in DOS-mode en de inhoud van je harddisk opgevraagd? Dat gaat ongelofelijk snel! Dus weg met al die grafische ballast. Het ziet er leuk uit allemaal, maar het vertraagt jouw racemonster tot een slak.

Vandaag prop ik mijn computer in de tijdmachine. Die tijdmachine is niet groot genoeg om er ook zelf in te gaan zitten, dus ik kan mijn jongere ik die nog met die simpele IBM XT PC-kloon zit te stuntelen en die nog nooit heeft gehoord van ‘het virus’ genaamd Windows helaas niet met een bezoek vereren. Ook leg ik er een boekje met de aandelenkoersen van de afgelopen twintig jaar bij, en een briefje dat als ik nog iets anders nodig heb, ik gewoon even een briefje in een waterdichte hoes onder de derde tegel van het tuinpad moet neerleggen. Want voorwaarts tijdreizen is heel makkelijk. Je hebt alleen wat geduld nodig. Mijn jongere ik legt het neer en ik til morgen gewoon even die tegel op.