Muziek! “Ik heb een boe boe boekje op mijn tafelhoekje en daarin schrijf ik alles over jou.” Erg leuk hoor zo’n zomerhit over een waterscooter. Voor Laura (5) althans, want helaas gaat na drie weken vakantie deze melodie niet meer uit mijn hoofd. Net zo wordt mij in allerlei reclame-uitingen ‘subtiel ingepeperd’ dat ik geen echte Moleskine heb, maar slechts met een eenvoudig ‘no no notitieboekje’. Ach ja, wat maakt het uit, ik ben Hemingway niet.
Hij is er weer! Hij is er zelfs alweer een tijdje. De Moleskine. Vanaf zo’n twaalf euro heb je het in huis, of althans in de klassieke vorm. Moleskine heeft een geschiedenis. Een eenvoudig zwart boekje met gelinieerde pagina’s. Ideaal voor de schrijver. Voor het waar dan ook bijhouden van de wildste ideeën en het maken van korte notities. Ernest Hemingway. Bruce Chatwin. Het zijn een paar bekende namen die er gebruik van maakten. Chatwin kocht ze in het groot in. Toen hij hoorde dat de productie gestaakt werd, kocht hij er zelfs zoveel mogelijk op.
Tegenwoordig worden ze dus weer gemaakt en kan iedereen ze kopen. Zo zie je maar. Zelf heb ik ook een klein notitieboekje en hoewel niet altijd op zak, schrijf ik er wel trouw mijn ideeën in, korte omschrijvingen van hoofdstukken, plots, wetenswaardigheden, af en toe een internetadres, of een telefoonnummer. Want te vaak vergat ik zomaar prachtige onderwerpen en ideeën, en wat een vreselijk gevoel is dat. Als een droom die je bij het ontwaken ontglipt. Daarom dus een boekje.
Het is alleen geen Moleskine. Welnee, het is een heel eenvoudig boekje met harde kaft van de Hema. Kost geen drol, schrijft er niet minder om. Eigenlijk heb ik nog veel meer notitieboekjes, ik heb ze in alle soorten en maten. Zelfs zo klein dat op een pagina slechts vijf woorden passen, maar ook zo groot dat er een korte column op past.
Maar die met de harde kaft van de Hema is hét boekje. Want wat is het doel ervan? Ik moet wat kwijt zonder het kwijt te raken. Het moet mee kunnen zonder dat ik er last van heb. Het moet gebonden zijn zodat woorden niet gaan rondzwerven. En dit exemplaar is niet te groot, niet te klein, niet te dik en – vooral – nog lang niet volgeschreven. Wat ik reeds verwerkt heb in een verhaal of column kras ik door, waardoor hele pagina’s inmiddels louter uit doorgestreepte zinnen bestaan. Het is zeker geen schoolvoorbeeld van netschrijven. Krassen, vlekken, mooi of lelijk schrijven, het is allemaal toegestaan.
Best leuk zo’n Moleskine, vooral met de geschiedenis ervan voor ogen, maar ga ik er betere verhalen van schrijven? Ik denk het niet, ik weet zelfs zeker van niet. Leuk om te geven, leuk om van iemand te krijgen, maar voorlopig voldoet mijn Hema boekje prima. En het is stukken goedkoper. Hooguit niet zo trendy.
