Op vakantie leek het allemaal zo simpel, zo kinderlijk eenvoudig. Ineens zag ik het voor me. Heel duidelijk. Zo moest het kunnen. Ik ga een nieuwe carrière beginnen. Een lang gekoesterde wens gaat eindelijk in vervulling.
Schrijven en fotograferen. Dat gaat het worden. Ze zijn perfect te combineren. Je staat er misschien niet bij stil, maar fotografie in de openlucht is geen kwestie van de fiets pakken, camera uit de rugzak trekken en actie! Anders dan in een studio ben je geheel afhankelijk van het weer en vooral – het licht. Zonlicht is voor het menselijk oog voldoende om de dingen om ons heen goed te zien. Ook als het mistig is, of de zon laag aan de hemel staat, of de zon aan het oog ontrokken wordt door een dik pak wolken.
Voor een goede foto is meer nodig. Zonder in te technische details te treden zijn de vroege én de late uren op de dag de beste tijden voor een fotograaf. Dat betekent in de zomer dus: héél vroeg uit de veren. Eigenlijk blijven er van elke dag slechts enkele uurtjes over voor het schieten van mooie plaatjes.
Kijk, dat komt mij wel zo goed uit. Wie ’s morgens vroeg foto’s maakt, is ook weer vroeg thuis. Vroeg genoeg om bijvoorbeeld een kleuter naar school te brengen. Tot laat op de middag of zelfs ‘s avonds laat kan de camera gewoon in de tas blijven. In al die tussenliggende uren kan ik dan mooi schrijven. Mooi toch? Want daar heb ik geen ander licht voor nodig dan een veertig Watt lampje, of bij mooi weer dat van de zon. Met of zonder dik wolkendek, het is mij eender. Schrijven kan ik thuis, op het balkon, in de tuin, in het bos, op het strand, of waar dan ook.
Schrijven en fotograferen. Het combineert perfect. Ze vullen elkaar zelfs aan. Tekst en beeld. Veel fotografen kunnen niet schrijven en veel schrijvers kunnen niet fotograferen. Terwijl het juist zo handig is als je kunt beschrijven wat je ziet, en met beelden kunt tonen waarover je schrijft.
Maar dan is de vakantie alweer voorbij en de gemaakte foto’s zijn op drie CD’s gekwakt. De conceptverhalen en columns staan op de harddisk, klaar voor verdere bewerking. De eerste werkdag begint. Als een zombie staar ik uit het raam. Was ik maar buiten. Schrijven en fotograferen. Het is helaas niet mijn beroep, ik doe het er maar een beetje bij. En brood moet er toch komen, op de plank. Als ik nou een jaar of twee stopte met mijn werk om te proberen mijn droom te realiseren… Nee. Dat gaat niet. Ineens lijken al die wilde plannen zo ver weg. Toch blijft het diep binnen in mij rommelen…
