Afgelopen zomer was er heel wat commotie over de leesbaarheid van cd’s. Al na twee jaar waren veel schijfjes niet of nauwelijks nog te lezen. En dat terwijl dit medium jarenlang werd aangeprezen als uiterst betrouwbaar. Hét opslagmedium om waardevolle informatie een leven lang te bewaren. Hoe staat het eigenlijk met de breekbaarheid van CD’s?
Digitale foto’s, filmfragmenten, geluidsopnamen van je opgroeiende kinderen. Waardevolle informatie die je voor eeuwig, of toch minstens een leven lang, wilt bewaren. Magnetische opslagmedia zijn niet het eerste waar je dan aan denkt. Diskettes geven niet zelden leesfouten en leven op gespannen voet met magnetische voorwerpen. Een bandje kan vastlopen, de inhoud verkreukelen en breken. Nee, een stevige schijf waar de informatie ingegraveerd, bijna op gebeiteld staat, komt meer in de buurt. Branden klinkt ook zo degelijk.
Toch wil ik pleiten voor cd’s met een beperkte houdbaarheid. Naast informatie die ik nooit kwijt wil raken en die op levenslang leesbare cd’s hoort te staan, bezit ik genoeg tijdelijke schatten. Waardevol, onvervangbaar, maar alleen gedurende een korte periode. Neem backups. Die van gisteren wil ik vandaag absoluut niet kwijt. Volgende maand, vele backups verder, is een ander verhaal. Dan ben ik die oude backup liever kwijt dan rijk.
Wat doe je met die oude troep? Een backup gooi je niet zomaar in de prullenbak. Iemand zou hem er eens uit kunnen vissen. Er staat gevoelige informatie op: de salaris-, mutatie- en saldo-informatie van je betaalprogramma, allerlei correspondentie, financiële gegevens, misschien je zieleroerselen. Kortom, een schat aan verouderde maar o zo persoonlijke gegevens die niet in vreemde handen mogen vallen.
Op de lange weg van prullenbak tot restje smeulende as kan veel misgaan. Denk alleen al aan een vuilniszak die midden op straat openbarst, je cd’s die uitnodigend over straat rollen. Stuk voor stuk met een dikke viltstift netjes van commentaar voorzien: “Bewaren! Financiële administratie 2000-2002.”
Zo zit ik elke paar maanden met een stapeltje overbodig geworden cd’s in mijn maag. Wat doe ik ermee. Weggooien is geen optie. Een shredder kopen die naast papier ook cd’s vermorzelt? Een beetje overdreven als je geen bedrijf hebt. Nee, ik zoek een eenvoudige manier om informatie onleesbaar te maken. Wie in zijn huis rondkijkt vindt al snel enkele alternatieven: schuurmachine, magnetron, stevige snoeischaar. Helaas is niet elke methode, hoe doeltreffend ook, onschadelijk voor de gezondheid, ongevaarlijk voor jezelf en huisgenoten.
Een eenvoudige, maar zeer zeker ook gevaarlijke manier is: breken! Het werkt snel, doeltreffend, geeft alleen wel wat troep. Hoe doe je het. Wikkel een cd in een stevige doek of een stukje keukenrol, klem de cd tussen je vingertoppen (het hebben van kolenschoppen is hier een pré), steek je hand in een prullenbak en wend je blik af. Buig de CD tot deze spontaan in duizend stukjes breekt. Daar zitten angstaanjagend scherpe stukken bij! Nooit doen met blote cd’s, in géén geval kijken, niet doen waar anderen bij zijn. Meteen weggooien die scherpe stukken en zilverkleurige schilfertjes.
Eén ding is zeker: je informatie is gegarandeerd voor altijd onleesbaar geworden!
Ik heb verschillende merken geprobeerd en allemaal breken ze. De een wat enthousiaster dan de ander, maar versplinteren doen ze. De meeste in talloze vlijmscherpe stukken, één cd boog vrijwel dubbel en brak nog steeds niet, één cd brak in twee vrijwel gelijke helften. Er is geen verband tussen merk en breekbaarheid aangetroffen.
Wie niet de hele schijf wil verbrijzelen moet weten dat de kant met het etiket of opschrift de kwetsbare laag is. Niet de met de laser “beschreven” zijde die van die leuke kleuren geeft in lamplicht. Zet dáár dus de vlakschuurmachine, een nagelvijl, je naaldhakken op.
