Jarenlang heb ik het vervloekt. Jarenlang heb ik het afgezeken en afgekraakt. Ik wilde er niets van weten, vooral niets van horen. Vandaag kom ik naar buiten. Voor het eerst. Met lichte blosjes op mijn wangen roep ik hardop uit het internetraam: mijn harddisk bevat giegen aan em-pee-drie’s!
Zo. Dat is eruit.
Enne… minstens één persoon uit mijn kennissenkring spreekt vanaf nu geen woord meer met me.
Laat ik bij het begin beginnen. Er past niet voor niets slechts een handvol muzieknummers op een CD. Dat heeft een reden. Er zit geen digitaal piepschuim rondom de lieflijke tonen van jouw hardcore house. Nee, die schijf is tot de rand toe gevuld met digitale muziekinformatie. Informatie die bij het “MP3-en” zomaar achteloos wordt weggegooid, onder het mom “dat hoort ‘ie toch niet na al die bezoekjes aan illegale houseparty’s.” En inderdaad, veel mensen horen het verschil niet.
Het is niet dat ik eigenwijs ben, niet dat ik koppig ben, maar jahaarenlang stond levenslange verbanning op het illegaal mijn huis binnensmokkelen van een mp3 (wat niet wil zeggen dat het muziekje illegaal was, het fenomeen mp3 was illegaal). Barbaars. Een marteling voor het oor.
Kortgeleden kwam het keerpunt. Vraag me niet hoe, vraag me niet waarom. Nou oké dan, gewoon omdat ik van een bevriende vriend een nummer kreeg toegemeeld dat ik al heel lang zocht. Vlak daarna vond ik allerlei leuke, gratis en toch legale muziek op internet. Jeetje, dat mp3 was toch wel errug leuk! En nu staat mijn cd-speler dus luid te zoemen en pruttelt de harddisk lekker mee.
Op het moment dat je dit leest leg ik de laatste hand aan het re-digitaliseren van mijn cd-verzameling. Ik empeedrie alle muziek, en de nummers die mij niet bevallen smijt ik acuut weer van de harddisk. Zodoende heb ik zomaar ineens alle leuke muziek die normaalgesproken een bescheiden huiswand vult, onzichtbaar op een draaiend magnetisch plaatje staan.
Enne, nog eens wat, ik heb een apparaatje ter grootte van een aansteker gekocht en daar zit vijfhonderdentwaalf embee in, nog meer dan mijn geavanceerde digitale camera in zijn schedelpan heeft zitten, waardoor ik vandaag de dag zomaar mijn gehele Pet Shop Boys verzameling in mijn borstzakje kan meenemen. Of mijn in allerijl sinds de zomervakantie aangelegde Dance verzameling. Jawel, Kees is op de Dance tour. Sensation White, DJ Tiësto, ik weet er alles van. (“Jij? Dance? Goh, dat had ik nou nooit van jou verwacht`!” Slik dit zinnetje tien keer per dag, dertig dagen lang, en je snapt wat ik de afgelopen tijd heb doorgemaakt)
Dit alles is zo legaal als maar kan, immers, ik heb de originele CD’s hier in de kast staan. Thuis op mijn goede geluidsinstallatie gaat er niets boven de oude vertrouwde CD, omdat die beduidend beter klinkt. MP3 klinkt als een uitgeperste CD. Het sap is er zo’n beetje wel uit. Maar voor mobiel gebruik is MP3 perfect. De afspeelapparaatjes zijn klein en licht (maar wel peperduur). Veel muziek in weinig volume. En thuis heb je al je favoriete muziek onder handbereik op de haadee (harddisk) van je computer. Wie had dat ooit gedacht. Winamp starten en draaien maar. Wat wil een mens nog meer. Super Audio CD misschien? Jawel. Voor de échte liefhebbers onder ons. Zoals die vriend van mij, die mij nu niet meer wil kennen.
