De gesprekken die kinderen voeren worden met de dag vreemder. Neem mijn dochter. Met haar acht jaar geeft ze aan geen enkel probleem te hebben met het afbreken van een zwangerschap. En terwijl ze het woord abortus niet eens kent, blijkt ze het inmiddels wel regelmatig in praktijk te brengen. Met een satéprikker!
Hoe dat zit? Het heeft te maken met de sekse: de een wil graag een jongetje, de ander een meisje. Daarnaast hebben we nog de naam, die, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, al voor de geboorte moet worden gekozen. Zo kan het gebeuren dat een meisje Henk heet en een jongetje Charlotte. Dat wil je natuurlijk niet. Een satéprikker biedt dan uitkomst.
Vele malen per dag wordt zo een virtueel leven beëindigd, via een reset oftewel een abort. Zodra het apparaat daarna opnieuw begint, moet dus als eerste de naam van het virtuele beestje worden ingegeven en daarna begint het wachten: wordt het een jongen, of wordt het een meisje. Elk diertje begint namelijk steevast als ei. Dus je moet nog even wachten op de ‘Gender Reveal’. Voor als het je duizelt: we hebben het hier natuurlijk over de Tamagotchi, het elektronische huisdier dat leeft in een soort ‘ei’.
De nieuwste generatie van deze virtuele huisdieren heeft zelfs infrarood aan boord. Zoek een vriendje met hetzelfde speelgoed en de diertjes kunnen elkaar een virtuele knuffel geven, maar ook vechten, verliefd worden en zelfs trouwen. Jawel, ze kunnen ook kleintjes krijgen – en dus wil elk kind twee van deze speeltjes hebben. Want alleen dan heb je alles in eigen hand. Wat weer voor nieuwe problemen zorgt. Immers: neem je er een tweede poes bij, of wordt het dit keer een dino.
Ik had laatst een nogal vreemd gesprek met de verkoopster van de speelgoedwinkel. Ik vroeg haar of een dinosaurus en een poes samen kleintjes konden krijgen. Ze keek mij aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was, terwijl ik het niet eens een rare vraag vond. Ze antwoordde dat het in het echt niet kon en dat het daarom in een spelletje vast ook niet mogelijk was. Daar was ik het uiteraard niet mee eens. Als dino’s als virtueel huisdier kunnen bestaan, kunnen ze wat mij betreft ook nieuwe diersoorten voortbrengen. En wat te denken van een kat of hond die uit een ei komt?
Zo blijkt maar weer dat niet alleen kinderen, maar ook volwassenen soms rare gesprekken voeren. Zo kreeg Laura een Q20 voor Sinterklaas. Een leuk elektronisch speeltje. Je neemt een voorwerp in gedachten, beantwoordt de twintig vragen die het ding je stelt, en na afloop raadt Q20 feilloos het woord dat je in gedachten hebt genomen. Dat ding is goed, en vooral erg eng. Zo eng, dat we op het laatst in elkaars oor begonnen te fluisteren, opdat de Q20 het maar niet hoorde. Toen dat niet hielp, schakelden we over op gebarentaal en toen ook dat faalde, sloeg de paranoia toe. Het ding kon onze gedachten lezen!
Ook de vernieuwde Furby is te koop. De pop beweegt, zingt, danst, vertelt moppen en toont emoties. Je stelt een vraag en hij geeft antwoord. Terugdenkend aan die Q20, vliegen mijn nekharen overeind, want wat te doen als Furby zich in gezinszaken gaat mengen, vervelend gaat doen, de mooiste kamer opeist, mijn auto inpikt? In gedachten zie ik alle horrorscenario’s van Stephen King werkelijkheid worden. Nee nee niet doen, want wat als het ding gedachten kan lezen!
