Waar zouden we zijn zonder het internet. Geloof mij: nergens. Je staat er amper bij stil, maar ooit wisten we niet beter. Toen het nog niet bestond, of in ieder geval nog niet bereikbaar was vanuit de comfortabele huiskamer. Maar haal vandaag internet weg en we zijn kreupel. Het kan op onverwachte momenten ook nog eens heel goed van pas komen, heb ik gemerkt.
In het verleden heb ik uitgebreid stilgestaan bij de kwetsbaarheid van Smartmedia geheugenkaarten. Ongeveer een jaar geleden heb ik er zelfs meerdere columns aan gewijd (Rampkaart, Een brede blik, Klaptop, Onzichtbare Foto’s en Cameraland).
Niet onlogisch ook als je beseft dat ik twee van de drie kaarten niet meer kan gebruiken. Let wel, op de computer zijn alle kaarten prima te lezen en te schrijven, niets aan het handje. Alleen mijn beruchte Olympus C-3030Z digitale camera weigert ze te zien. Onbegrijpelijk.
Kort geleden kreeg ik een e-mail uit België van een lotgenoot. Hij had een kaartje in zijn MP3-speler gebruikt en die was daarna meteen onbruikbaar in zijn Olympus camera. Gelukkig bevatte de MP3-speler de optie “format for camera” en daarna was de kaart gewoon weer te gebruiken. Echter, de panoramafunctie was voorgoed uit beeld verdwenen.
Via internet vond hij mijn columns. Met name de truc om de panorama-functie te herstellen door simpelweg een stukje tekst op een specifieke plaats op de kaart te plaatsen, wekte zijn interesse. Helaas werkt dat alleen met het formateerprogramma van een heel specifieke kaartlezer. Beide heb ik niet. Kortom, ik kan hem niet helpen, maar…
Hij kan zijn kaartje wel weer gewoon in zijn camera gebruiken, hij is alleen de panoramafunctie kwijt. Ik heb twee kaarten liggen die ik heel graag weer zou willen kunnen gebruiken, dus meteen maar even een e-mail naar België gestuurd. Nadat hij heeft doorgegeven welke MP3-speler hij heeft, meteen naar de Dixons gerend, maar dat apparaat is nogal prijzig.
Geen probleem als ik toevallig toch op zoek was naar zo’n apparaatje, maar dat ben ik niet. Dat heeft niets met Hollandse zuinigheid te maken, wel met nuchterheid: voor die prijs kan ik een vier keer zo grote geheugenkaart kopen. De prijzen zijn namelijk aan het kelderen. Een kaart van 64 MB kostte mij twee jaar geleden nog zo’n 500 gulden, dat is nu nog maar 40 euro! Dus opnieuw een e-mail gestuurd richting zuiderburen.
Zou ik mijn kaartje mogen opsturen? Geen probleem, is het antwoord per kerende e-mail. Dan begint het lastige werk, ik moet terugvallen op de traditionele postbezorging. Gewatteerde enveloppe, kaartje in een stevig doosje verpakt, geld voor retourporto bijgesloten (Nederlandse postzegels bijsluiten is zinloos; lang leve de euro, gewoon even een briefje meesturen) en in een rode brievenbus gedeponeerd.
Enkele dagen later krijg ik een e-mail dat het gelukt is en dat de lading inmiddels is teruggestuurd. Weer enkele dagen later kleppert de brievenbus. Kaartje in de camera en… niet werken. Kaartje eruit en erin en… niet werken…
Eindelijk, na vijf wanhopige pogingen, werkt het ineens wel! Pas nu blijkt dat mijn Olympus camera met vlagen doofstom is. Dan herkent hij simpelweg de geheugenkaart niet. Wat een ontdekking en toevallig ook dat ik daar net op dit moment tegenaan moet lopen. Maar niet getreurd, eindelijk is het dan toch gelukt!
Twee van mijn drie kaarten werken nu weer, waardoor de beschikbare capaciteit is verdubbeld. Dat was ook hard nodig. Joepie! Met dank aan Jean uit België, die mij om hulp vroeg en uiteindelijk mij heeft geholpen. Een prachtig voorbeeld van hoe internet mensen dichter bij elkaar brengt. Zonder internet zat ik nu nog steeds met twee defecte kaarten.
En die laatste geheugenkaart, het derde exemplaar? Die werkt voorlopig alleen op de PC en helaas niet in de camera. Vanwege de grotere capaciteit herkent de MP3-speler van Jean van deze kaart niet, een nieuwer model van diezelfde MP3-speler trouwens wel. Een ideetje: zal ik een e-mail naar België sturen met de vraag of hij speciaal voor mij het duurdere model wil kopen?
