Muziek! “Ik heb een boe boe boekje op mijn tafelhoekje en daarin schrijf ik alles over jou.” Erg leuk hoor zo’n zomerhit over een waterscooter. Voor Laura (5) althans, want helaas gaat na drie weken vakantie deze melodie niet meer uit mijn hoofd. Net zo wordt mij in allerlei reclame-uitingen ‘subtiel ingepeperd’ dat ik geen echte Moleskine heb, maar slechts met een eenvoudig ‘no no notitieboekje’. Ach ja, wat maakt het uit, ik ben Hemingway niet.
Verder lezen Column: BoekieboekieCategorie: schrijven
Column: Gerommel
Op vakantie leek het allemaal zo simpel, zo kinderlijk eenvoudig. Ineens zag ik het voor me. Heel duidelijk. Zo moest het kunnen. Ik ga een nieuwe carrière beginnen. Een lang gekoesterde wens gaat eindelijk in vervulling.
Verder lezen Column: GerommelColumn: Laat de kurken maar knallen!
Twee maanden later en meer dan honderd euro armer. Stapels manuscripten verlieten mijn huis en Teej-peej-geej bood spontaan aan een brievenbus in mijn voortuin te planten. Maar vandaag is het dan zover. Tijd om een fles wijn open te trekken.
Verder lezen Column: Laat de kurken maar knallen!Column: Geluidsdemper
Ik maak nogal wat herrie. Goed verklaarbaar, maar irritant voor argeloze toehoorders. Een oud-collega die driekwart van de dag ouwehoerend met vriendjes en vriendinnetjes doorbracht, was kwaad op mij omdat ik zoveel herrie produceer. En ’s avonds werpt Elvira verstoorde blikken mijn richting uit en bereikt het volume van de televisie ongekende hoogtepunten in een poging mij te overstemmen.
Verder lezen Column: GeluidsdemperColumn: Het varken is geslacht
Mijn spaarvarken moet eraan geloven. Hij spartelt niet eens als hij vanaf grote hoogte omlaag tuimelt en op de vloer in stukken uiteen spat. Mijn eerste doorbraak betreft helaas zijn aardewerken buikje. Ik schraap de muntjes en briefjes bij elkaar en prop ze in mijn zak. It’s shopping time!
Verder lezen Column: Het varken is geslachtColumn: Eikenhout
Angstvallig kijk ik om mij heen. De deur naar de gang is dicht. De gordijnen zijn gesloten. Ik luister naar de geluiden in het huis. Ergens boven klinkt wat spetterend, dat is Elvira die onder de douche staat. Ik weet: het is nu of nooit. Nerveus kijk ik naar Laura (5). Durf ik het te vragen? Ik trek de stoute schoenen aan. Want het is nu of nooit.
Verder lezen Column: EikenhoutColumn: Sneeuw in oktober
Alles is wit, bedekt door een dik pak hagelwitte sneeuw. De lucht is grijs zoals alleen een lucht vol met sneeuw dat kan zijn. Grote vlokken dwarrelen traag omlaag. Ik volg een vlok op zijn weg naar beneden. Tot hij op de grond valt, of ergens op een takje blijft steken. Dan kijk ik omhoog en kies een nieuwe vlok uit en herhaalt het tafereel zich.
Verder lezen Column: Sneeuw in oktoberColumn: Tikgemak
Om het mediacircus enigszins binnen de perken te houden besloot ik om – bij hoge uitzondering – mijn Psion zakcomputer niet mee te nemen op vakantie. Want op de laptop die ik gebruik om mijn digitale foto’s te ontladen (er voor het gemak even van uitgaande dat mijn geheugenkaartjes zich niet spontaan legen) zit immers Word. Dus verhaaltjes tikken kan ik ook wel zonder Psion. Dat lumineuze idee, die geniale ingeving, bleek een stompzinnige vergissing.
Verder lezen Column: TikgemakColumn: Uitgetikt
Terwijl ik een koffer het huis in zeul, wordt mijn aandacht getrokken door een irritant knipperend rood lichtje in de hoek van de kamer. Goh, er heeft iemand gebeld. Voor mij. Maar wie wil mij nou spreken? Welnu, dat is eenvoudig te achterhalen. Want die telefoons van tegenwoordig onthouden alles. Zo leer ik dat er in korte tijd maar liefst twaalf keer is gebeld.
Een keertje door Liang, enkele uren later gevolgd door Liang, de dag erna ’s middags door Liang en ’s avonds laat nog door ene Liang. Kort samengevat: dat is twaalf keer Liang. Een waar salvo aan telefoontjes. Het lijkt wel spam. Ik bel hem meteen maar op, want als de eindredacteur van het blad SF Terra zoveel moeite doet om mij te spreken, moet daar een dringende reden voor zijn.
Verder lezen Column: UitgetiktColumn: Het zit erop
Het zit erop. Eindelijk, het is af. Het is klaar. Nu mag ik onderuitgezakt op de bank neerploffen, mij in de zachte kussens laten wegzakken en de hele avond lekker niets doen. Driehonderdzesenzestig. Jawel. Driehonderdzesenzestig pagina’s dik is het geworden. Mijn boek. Mijn allereerste boek – dat eigenlijk mijn tweede boek is.
Verder lezen Column: Het zit erop
